.

.

.

.

dinsdag 25 augustus 2015

Dagboek deel 107 Terugkeer van de Mummie


14-09-2013

Sinds april ben ik bij tijd en wijle behoorlijk ziek door een hardnekkige huidziekte.
Ik kwam er eind juli zelfs door in het ziekenhuis te liggen en daar hield de dingetjes een beetje bij in een soort dagboekje.
Ik wilde dit al eerder hier neer neer schrijven, maar ik was het boekje kwijt.
Zonet vond ik het terug en dus: misschien ietwat verlaat, maar toch..

Hier volgt het stuk.

Wo. 24-07-2013

21:30 u. Wàt een dag, zeg!
Al lange tijd heb ik erg veel last van m'n huid. Zódanig, dat ik bij vlagen gèk wordt van de jeuk.
Nu hadden we besloten om ons in te schrijven voor een "anti-jeuk therapie" die in Nijmegen gegeven zou worden. Een hele poos hoorden we daar niets van, tot op zekere dag opeens een oproep in de brievenbus lag. Dus de auto ingepakt met wat spullen voor de nacht (we zouden vlakbij Nijmegen ergens overnachten) en hùp, opweg.
Eenmaal in Nijmegen aangekomen, moesten we eerst 'gezien' worden door een arts en deze bepaalde dat we de ergste jeuk eerst maar eens te lijf moesten gaan met een teerzalf.
Hoewel ik daar zeer traumatische ervaringen mee had, ben ik er toch in eerste instantie mee akkoord gegaan om niet onwelwillend over te komen.
Helaas bleek mijn angst voor het spul niet geheel ongegrond: een zeldzame allergische reactie was nl. het gevolg...
Mijn huid wàs al erg dun en droog, maar door die zalf is het nu ronduit dramatisch! Elke ochtend bij het wakker worden ben ik volledig uitgedroogd. Van normaal bewegen kan geen sprake zijn, omdat er dan spontaan scheurtjes en kloven ontstaan die dan vervolgens openspringen.
Dit werd van kwaad tot erger en tot overmaat van ramp begon alles ook nog eens op te zwellen.  M'n voeten passen niet meer in hun schoenen, ik krijg m'n armen nauwelijks meer in een blouse en langzaam maar zeker begin ik op een soort "Michelin-mannetje"te lijken en die vervloekte jeuk...die wordt alleen maar erger..

Uiteindelijk eergisteren een 'spoedafspraak' gemaakt en zowaar: we konden komen.

Eenmaal in het ziekenhuis aangekomen, zei de arts vrijwel direct: "Ik geloof, dat we ú maar eens een poosje bij ons houden!!" En zo werd een spoed-afspraak zomaar een spoed-opname.. Vanaf dat moment gebeurde er van alles tegelijk! Eerst zag díé arts mij, toen díé en weer wat later wéér een andere. Er werden foto's gemaakt, een stukje huid weggesneden en tegelijkertijd was een zuster druk in de weer met allerlei stukken verband, zalven en zwachtels. En ondertussen was een opname-arts vol overgave mijn vrouw aan het onderwerpen aan een soort 'kruisverhoor' m.b.t. mijn medicijnen, leefstijl-en gewoonten, enzovoorts.

Toen men alle gegevens had en ik volledig ingezalfd- en gezwachteld, werden we naar een afdeling meegetroond: C4, kamer 14.
En daar zit ik nu. Moederziel alleen op een kamer voor vier bedden. Gelukkig! In ieder geval deze eerste nacht alleen...

Zonet is de zuster nog geweest om de temperatuur te meten: 36,4 C.
Inmiddels in de pyama (voorzover dat kon) zit ik nog even de laatste dingetjes op te pennen, met voor m'n neus nog een heerlijke bak leut. Naast m'n beker staat een flinke emmer met verse gladiolen op de tafel te prijken. M'n telefoon zit aan de lader en ik? Ach..ik duik er zo ook maar eens in; het is wel weer genoeg voor één dag...

Do. 25-07-2013
06:07 u. "Meneer Hilberts..", klinkt het zacht maar doordringend. Pas na enkele herhalingen werd ik een beetje wakker. Naast m'n bed stond een vriendelijk lachend meisje uit Curacao ofzo met een bloeddrukmeter in de hand. Om zes uur 's morgens! Belachelijk!!

12:10 u. De arts is net geweest en de verpleegster om me opnieuw helemaal in te zalven en te zwachtelen. De boel zit een stuk beter nu en men vond dat het gezicht en de armen er ietsje beter uitzien. En eerlijk gezegd: Ik voel me inmiddels ook een stuk beter. En ondanks de nog heel erg dikke benen en voeten tòch al m'n eerste rondje gehad naar beneden. In de hal staan een zestal pc's, waar ik nog even m'n mail heb gechecked en ik heb nog een rondje buiten gelopen. Moeizaam, maar tóch...
Nu, bij terugkomst op de kamer, heb ik zomaar ineens drie buren erbij! En dát, zonder eerst mijn toestemming te vragen!!! Ongehoord! Ik dien een klacht in..hihi.
De drie heren op de kamer zijn alle drie aan bed gekluisterd. Alledrie ademend door een pijpje. Dat doet mij beseffen hoeveel mazzel ik heb, dat ik nog mobiel ben...


Wek mijn zachtheid weer
    Geef mij terug
de ogen van een kind

Dat ik zie wat is
    en mij toevertrouw
en het licht niet haat.

                         ---de muur van het Stiltecentrum---

17:00 u. Net op tijd terug op zaal voor de 'pillendraaier'. Van 15:00 tot zonet om de tafel gezeten met de 'jeuk-goeroe'. Daar mee bedoel ik de psycholo9ge van de zogeheten jeuk-krab-training, die ik ga volgen in oktober. Natuurlijk wilde ze zoveel mogelijk achtergrond-info horen en dus moesten we naar een achterafkamertje in de vleugel hiernaast. Bij de terugkeer echter kwamen we voor een gesloten deur. En omdat het waarschijnlijk om een nieuwe vleugel ging, was deze volledig leeg en uitgestorven. Roepen hielp niet; niemand hoorde ons. Gelukkig vond ik ergens een open deur en wat verderop nóg een, zodat we uiteindelijk, via wat omwegen, toch weer terug konden komen op mijn afdeling.
Oh ja, nog een klein nieuwtje: zaterdag a.s. mag ik alweer naar huis! Yes! Dr. Oostveen is bijzonder tevreden over het verloop en herstel. Vanuit het Radboud wordt thuiszorg geregeld voor het zalven/zwachtelen. Natuurlijk heb ik het nog aan niemand verteld, want voor hetzelfde geld verandert het weer..
Zo. Het eten is weer op. Aardapp./boontjes/gehakt/rauwkost en een kwarktoetje. En dan nu even naar beneden om op internet mijn mail effe te checken en misschien een wandelingetje te maken.

19:30 u. Terug op zaal. Één van de drie heren blijkt een dame. Het is nog steeds bezoekurr en ook zij heeft bezoek. Haar man is geweest en nu zit er een jong stel van 19/20 jaar. Geen van hen zegt iets en je kunt aan de lichaamstaal van het stel zien, dat ze 'hun tijd min of meer uitzitten'.
Zelf ben ik net terug van buiten. "t Is heerlijk nu. De zon is weg en er staat een heerlijk verkoelend briesje tussen de hoge gebouwen.

20:45u. Zonet telefoon gehad. Een oud-ouderling van onze vorige gemeente. Een mooi en lief telefoontje. Hij vroeg naar mijn strijd en hoe ik daar nu in stond. Wel, het moge duidelijk zijn: het ontbreken van zwaarmoedigheid èn de aanwezigheid van voldoende humor en zelfspot wijzen er toch onomstotelijk op, dat er van grote strijd gelukkig geen sprake meer is. Wat niet wil zeggen dat die er niet geweest is. Integendeel: ik geloof dat ik niet eerder in mijn leven een dergelijke strijd heb geleverd. Waarbij dé grote hamvraag natúúrlijk was: WAAROM??
Ik gelóóf toch? Ik hèb me toch laten zalven? Ik hèb m'n zonden toch bij Hem gebracht? En dus: wáárom dan tòch nog deze ziekte?? Waarom dan tòch geen genezing? Heeft Hij hier soms een bedoeling mee? Ben ik soms de 'schulddrager' ("tot in het 3e en 4e geslacht..")?? Of laat Hij het gewoon toe, omdat het nu eenmaal zo is en Hij toch geen bedoeling heeft met evt. genezing..."..dus laat maar zo.."??

Vragen, strijd, méér vragen, woede, nòg meer vragen, opstand, enz. enz... Geloof me: ik heb wel degelijk strijd gehad en met de regelmaat van de klok nog steeds!


Vrijdag 26-07
11:30 u. Jaja, ik weet het.. Het is al laat.
Natuurlijk werd ik om zes uur weer gewekt door de vriendelijkste glimlach allertijden.
Bloeddruk was toch wat aan de lage kant. Na een hele goeie nacht te hebben gemaakt, heb ik me om 08:oo u. eerst eens volgepropt met vier sneetjes brood met kaas en vlees en een flinke bak koffie. Nog maar net klaar met eten, kwam mijn fanclub op bezoek: zes dames tegelijk, die allemaal zéér belangstellend naar mijn lijf keken! (gelukkig heb ik een sterk hart..) Ik wilde eigenlijk wel € 3,= per handtekening vragen, maar daar hadden de dames geen belangstelling voor; ze hadden slechts oog voor m'n lijf (!) Helaas kreeg ik even later concurentie in de vorm van een mannelijk, zeer jaloers wezen, dat zich 'professor' noemde. (pff..snob..)
Nadat ik eindelijk uitvoerig bevoeld, bekeken en bestudeerd was, werd ik opnieuw (gedeeltelijk) 'ge-mummificeerd'. De rest moest gebeuren, ergens op een dagbehandeling. Ik kan je wèl vertellen: als ik er nòg eens naartoe moet, vraag ik km-geld. Klere, wat een takke-end zèg!! Eenmaal weer terug op zaal (ik ben buitenom gelopen) moest ik nog geprikt worden voor de trombose, maar dat wilde nog niet lukken: de huid boog de naald krom, hihihi..
Inmiddels is het 12:00 u. en staan er zes boterhammen (!) voor m'n neus met een gekookt eitje en natuurlijk de niet weg te denken koffie.

13:30 Even weer een rondje gelopen en ergens buiten lekker op een bankje gezeten om wat mensen op te bellen. Het gaat nu alweer een stuk beter. M'n voeten en benen zijn een stùk dunner en m'n armen en gezicht zijn bijna weer normaal. Vooral met m'n gezicht gaat het uitstekend! De normale kleur is weer terug en de vurigheid is eruit. Wel is alles nog kurkdroog, maar ook dat zal steeds beter worden, zegt men.
Ook nog even met m'n lief gebeld en ja hoor..ik kon m'n mond niet houden! Het flapte er zomaar uit, dat ik zaterdag naar huis mag. Inmiddels had ik het wel aan enkelen verteld, maar nog niet aan Greet, omdat ik het als een verrassing wilde houden.

16:14 u. Ik kom net uit het Stilte-centrum na een wandelingetje in het park. 't Is voor iemand met mijn huid nu heerlijk weer. Een lekker wandelingetje gemaakt en vervolgens een poos in het park de dingen van de laatste dagen overdacht op een bankje.
Bij terugkomst in de grote hal ben ik eindelijk maar eens dat 'stilte-centrum' binnengegaan. Ik was het al vaker van plan, maar het kwam er eenvoudig niet van.
Nu, eenmaal binnen, was het zó goed om daar te zijn. Terwijl ik op een bankje ging zitten en de omgeving op me in liet werken, kwam er een heerlijke rust over me en het deed me goed om een moment alleen te zijn met m'n gedachten en even in alle rust te praten met mijn God. Ik heb Hem bedankt dat Hij mij heeft vastgehouden op de momenten dat ik Hem in mijn wanhoop losliet. Weer ééns temeer besef ik hoe goed het is om bij Hem te zijn en Zijn nabijheid te mogen voelen.
Nee, ik ben niet genezen. De ziekte is altijd aanwezig, alleen lijkt de uitbraak nu de kop ingedrukt te zijn. Toch weet ik mij meestal bij Hem geborgen, ondanks alle strijd, en al begrijp ik nog steeds de "ham"-vragen niet. Toch moet ik toegeven dat het ook wèl vaak erg moeilijk is om aan Hem vast te houden...

20:40 u. Lange tijd buiten geweest. Het bezoek was tot 20:00 u. en ik wilde eigenlijk wegblijven tot het bezoek weg was. Bovendien: wat moet ik op de kamer zoeken als het buiten zo lekker is?
Natuurlijk heb ik nog even met m'n liefje gebeld. Ze was uit eten bij een goeie vriend van me. Terwijl ik met haar belde, zag ik vanaf de hoofdweg een oudere surinaamse/antiliaanse (?) man aankomen met een jongen van een jaar of acht. Het knulletje was constant in beweging, totdat opa vlakbij de ziekenhuisingang was aangekomen. De vader van het jochie kwam het ziekenhuis uitlopen, gaf vader/opa een hand en een omhelsing en liep vervolgens, met het knulletje aan de hand, weg van het ziekenhuis. Opa en kleinzoon hadden samen een ommetje gemaakt. Terwijl vader en zoon wegliepen, draaide het ventje zich telkens opnieuw om naar opa, roepende: "Tot ziens, opa!!", onderwijl voortdurend 'handkusjes' overblazend, tot ze uiteindelijk uit het zicht waren.
Toen de oude man vlakbij mij was, zei hij met z'n surinaams accent: "Nou wordt het lekker buiten, hè meneer?" Ik antwoordde bij wijze van grap: " Zeker! Maar vàst niet zo lekker, als weten dat je kleinkind zóveel van je houdt en zó gek met je is, hè?" Hij lachtte breeduit en riep vrolijk schaterend uit: "Zeg dàt wel, meneer!! Dat maakt je hele dag weer goed!!" We lachten en wensten elkaar een goede nacht, waarop hij naar binnen liep, een brede grijns van oor tot oor op z'n ouwe bruine kop.
Het stelt misschien niets voor, maar wat kan zo'n klein intermetso belangrijk zijn! Ondanks alles verging ik van de jeuk, maar gelukkig leidde dit kleine voorval mij daarvan af.

21:55 Nog een laatste bakkie en dan naar bed. Morgenvroeg mag ik misschien even douchen, voordat ik wordt verbonden..

za. 27-7-'13, 9:00 u. Een kort, maar uiteindelijk goede nachte gehad. Nu net m'n ontbijtje op en dan begint het 'mummificeren' weer. Helaas mag ik niet douchen.

11:40 u. Grétha is inmiddels onderweg om mij op te halen. Gelukkig maar. Het gaat echt heel goed nu. Vanmorgen bij het weghalen van het verband, zagen de benen en voeten er geweldig uit! Nog een paar dagen mbv thuiszorg zwachtelen en klaar is kees! Het lichaam is nog wel erg droog, maar dat is slechts een kwastie van blijven smeren en vet houden.
Terwijl ik dit schrijf, is het buiten behoorlijk donker geworden en het regent intussen. Greet had al gezegd dat men noodweer verwacht en daar lijkt het ook al aardig op.. Onheilspellende wolken, waaruit het nu ook af en toe bliksemt en dondert.
En ik? Ik zit deze laatste zinnen eigenlijk alleen mijn tijd te verdoen in afwachting van de lunch en van Greets komst.

Ik sluit dit af, ga m'n tas inpakken en dan, na het eten, alvast naar beneden. De zusters hebben me alles al gegeven, wat ik mee moet hebben, dus ik kan zó weg, als ik wil.

Bij thuiskomst zal ik dit alles op m'n site zetten en wie weet: misschien tot dan!

God's zegen,

Sebo Hilberts
Dagboek deel 106 Who am I..


Zondag, 20-01-2013

Het is nog maar 05:30 uur.  Ondanks dat ik niet al te vroeg naar bed ging, ben ik er nu toch alweer uit. Nog steeds een propvol gevoel van het vele eten van gisteren en hierdoor telkens de ene oprisping na de andere.

Eigenlijk ben ik de hele week al erg vroeg uit bed, maar dat heeft andere oorzaken.
Al enige tijd wordt ik volledig krankzinnig van de jeuk. Intense jeuk over het hele lichaam. En dat ik er daardoor niet al te florisant uitzie moge duidelijk zijn! Dikke rode plekken en vlekken over het hele lijf, roodomrande oogies door slaapgebrek en dood-en-doodmoe. Totaal afgerost (door ruggekrabber en kartelmes) en uitgeblust zit ik hier nu effe te schrijven.
Op wat uitspattinkjes na zo hier en daar, lijkt het of de rust enigszins in het lichaam terugkeert. Heel langzaam lijkt er wat verbetering op te treden, maar verlost ben ik er nog lang niet van.
Het zal je niet verbazen dat dit alles ook van alles en nog wat met m'n emoties doet. Gevoelens van onvrede, teleurstelling, boosheid, intense woede, verdriet, ongeloof, opstandigheid, recalsitrantie en dodelijke vermoeidheid wisselen elkaar in rap tempo af en tussen het gekrab door is er weinig ruimte voor ademhalen en tot rust komen, voor de volgende verrassingsaanval van jeuk zich manifesteert. En het vervelende, rampzalige van deze jeuk is dat het lijkt of er onderhuids ontelbare beestjes voelbaar door je lichaam heen kruipen. Van kop tot teen en dus: krab ik de ene seconde op m'n rug; de volgende seconde moet ik als een gek in de weer op m'n voeten, of benen of waar dan ook. Inzalven en zo de huid wat verzachten, helpt allang niet meer. Het zit niet op m'n huid, daar zit alleen het resultaat van het vele krabben; de wonden. Nee, het zit eronder...

Natuurlijk heb ik me suf gebeden. Wij allebei, Greet en ik. Maar het leek niet te helpen. Resultaat: ik keerde me tegen God, als Hij me dan niet hielp, had ik Hem dus ook niet nodig! En dus: wèg ermee!! Abonnement op "Dagelijks Woord" van de e-mail geschrapt, bijbel in de hoek gegooid, naar de huiskring van de kerk moest  Greet maar alleen gaan  en als we baden voor het eten, liet ik haar dat doen. Ik was effe niet meer "on speaking terms" met de Here God. Ik was boos op Hem..nee..woedend en had het helemaal gehad!

Ik mag van geluk spreken dat de Here God niet mijn geduld heeft..
Ik mag van geluk spreken dat de Here God niet mijn temperament heeft..
Ja, ik mag van geluk spreken..

Het meest voor de handliggende zou zijn, dat de Heer zou zeggen: "Oh? Staat de vlag er zó bij? Dan zoek het ook maar lekker uit! Ajuu paraplu en red oe d'r met!!"

Want dat is immers wat ik deed? Zó akelig kort door de bocht, dat Jos Verstappen er doodsbang van zou worden.

Maar in de afgelopen 24 uur heb ik eens temeer weer wat leren beseffen. God is goed, is niet rancuneus of opstandig, maar juist heel zachtaardig, vergevingsgezind en bemoedigend. Aarzelend en eningszins schoorvoetend en nogal beschaamd bij Hem terugkomend, merkte ik, dat ik gewoon welkom was, alsof er niets gebeurd was. M'n spijt betuigend voor alle scheld-kannonades en verwensingen, liet Hij me wat zien. Zonet..enkele minuten geleden.
Ik las in Zijn Woord en kwam zomaar dit stukje onder ogen:
"Je moet echter in alles nuchter zijn, je lijden aanvaarden, je werk als verkondiger van het evangelie doen, je dienende taak vervullen." (2 Tim. 4: 5)
En:
"Maar al moet u nog korte tijd lijden, God, de bron van alle genade, heeft u geroepen om in Christus Jezus deel te krijgen aan Zijn eeuwige luister. God zal u sterk en krachtig maken, zodat u staande zult blijven en niet meer zult wankelen."(1 Petrus 5:10)

Ik heb het niet verdiend, met mijn botte geduld van 0,002 nano-seconden, maar toch gaat Hij mij sterk maken om stand te houden en tegen deze ziekte te blijven vechten.

Om in Elvis' woorden te spreken:
"Who am I, that the King would bleed and die for..."
(not for me for sure...)
But still, to that old rugged cross, He'd go, for...who am I...?

In Zijn liefde verbonden,

Sebo Hilberts
Dagboek deel 105 Buiten spelen


Dinsdag, 4 dec. 2012

KNAL!!..dichtslaande achterdeur....
"MAAHAMM! Wat eten we vanavond?!", klonk het vervolgens bij ons thuis als één van de kinderen uit school kwam. Veel tijd om te antwoorden had mijn moeder dan waarschijnlijk niet want meestal klonk er onmiddellijk daarna "BONK!", van een zomaar ergens op de grond neergeplofte tas en "Zoef!"..wèg was diegene weer.
In het geval van mijn broertje stoof hij dan vermoedelijk naar het "Meijersbosje" waar wij als jongens onze geheime bende/club hadden om daar vanuit onze zelfgebouwde hut 'cowboytje-en-boef' te spelen of om (heel broederlijk) gezamenlijk vast te stellen dat meisjes 'stom' waren en nooit bij onze club en al helemáál niet bij onze hut mochten komen! De hoofdman stelde de wachtpost op, zodat de meisjes maar niet in de buurt kwamen...

Ook later, toen ik eenmaal op het internaat in Rekken woonde, was het niet veel anders. Op 15/16-jarige leeftijd speelden we nog buiten zodra we daar de kans toe kregen. Binnenblijven stond vrijwel altijd gelijk aan strafhebben, huiswerk maken (is dat niet hetzelfde?) of ziek zijn. Nou ja..'s avonds keken we vaak televisie: Grizly Adams, Little House on the prairie, Sentennial, Bonanza, Loveboat, Streets of San Francisco (filmdebuut van Michael Douglas); dat waren zo ongeveer de programma's uit die tijd. Verreweg de meeste programma's waren christelijk of op z'n minst christelijk geöriënteerd.


Toen kwamen de spelletjes.....
Het begon bij een heel onschuldig PingPong-spelletje, waarbij aan weerszijden van het tv-scherm een klein balkje op en neer bewogen kon worden teneinde een langzaam aankomend balletje tegen te houden/terug te slaan. Daarna was het de beurt aan Pacman, een naar kleine balletjes happend bolletje en via de allang antieke Comodore64 en de latere Atari zijn we inmiddels aanbeland bij de huidige "games". Super HD 3D-games, met een vreemd soort werkelijkheids-beleving. Games als "Sniper",  "Darc", "Wolfnest", "Evilsword", "Warzone",  "Fighter", "Streetfighter", "Super-Streetfighter", "Battlezone", "Samurai" en nog vele, vele andere...uhh.."spelletjes"(?!). De námen alleen al.......

In al die games is het niet alleen heel gewoon, maar zelfs gewenst om zo realistisch mogelijk (lees: zo spectaculair mogelijk) zoveel mogelijk bloed te zien. Wordt iemand neergeschoten? Dan zie je het bloed alle kanten opspuiten en in "SwordFighter" en "EvilSword" zie je de afgehakte koppen en ledematen over het scherm rollen! En natuurlijk wordt het spel online gespeeld, zodat je 'lekker tegen elkaar kunt', waarbij uiteraard geldt: hoe meer bloed en afgehakte stukken, hoe meer punten! Maar denk erom, lieve lezer: agressie roept agressie op!!! Dat is slechts een kwestie van tijd!!
Alsof dit alles nog niet erg genoeg is, maken televisie en video/dvd het plaatje compleet door dit beeld van "Acceptable Violence" te bevestigen ..

Stel je eens voor wat onze kinderen vandaag de dag allemaal léren!
Natúúrlijk 'spelen' ze nog wel buiten.
Vaak bij allerlei sportclubs en dan meestal bij voetbal, want dat is toch zo ongeveer onze nationale sport.
Maar dat sport allang niet meer 'verbroedert' weten we maar al te goed! Niet voor niets luidt het gezegde "Voetbal is oorlog"! En zoals de volwassenen zich op en langs het veld gedragen....ach, ze vormen werkelijk een perfect voorbeeld voor de jeugd. Die leert nl. dat sport niet meer hóéft te verbroederen! Onze jeugd heeft geleerd te leven met "Acceptable Violence" en dus wordt het voetbalspelletje niet meer gezien als een leuk spelletje, maar als een belangrijke en stilzwijgend geaccepteerde 'uitlaatklep'...voor jong èn oud....

Tsja..vind je het gek dat de jeugd verziekt is? Dat deze wereld kapot is?
Ik niet. We leven duidelijk en aantoonbaar in een gebroken wereld, waar normen en waarden als Liefde, Compassie en Mededogen langzaam aan het vervagen zijn, om uiteindelijk (als het aan de media ligt) volledig te verdwijnen.

Zondag is een grensrechter tijdens een jeugdwedstrijd door twee/drie jongens van +/- 15 jaar zódanig in elkaar geschopt, dat hij daar maandagmiddag aan is overleden. Wat deze jongens gedaan hebben is in feite niets meer of minder dan wat ik al zei: ze hebben het spelletje gebruikt als uitlaatklep en onder elkaar hun optreden waarschijnlijk gezien als "Acceptable Violence". Ik verwacht dan ook niet enige vorm van berouw..

Tot slot:
Nog even en dan is het weer Kerst, het feest van Jezus' geboorte. Het feest van lang verwachte warmte en liefde...
Veel mensen zetten weer een kerstboom op, bij wijze van symbool van die liefde.
Onder veel kerstbomen liggen dit jaar weer cadeautjes.
Misschien ook wel die ene game, waar het ventje al maanden om zeurt..

Dat wordt waarschijnlijk een schril en arm contrast:
Onder al die symbolen van liefde liggen ook dít jaar waarschijnlijk weer vele cadeau's vol geweld.

En dat maakt me zo triest........
Dagboek deel 104 Een koude, regenachtige herfstdag.


Ma. 29-10-2012

Ja, 't is koud..en nat ook!
Bah, blij dat ik m'n houtkacheltje heb; lekker warm en gezellig.
In een verwoede poging Michael W. Smith en Alan Jackson te begeleiden, knisperen en knetteren de lieve vlammetjes er lustig op los, likkend aan mijn pasverworven houtstammetjes. Wat een heerlijk geluid is dat toch, hè? Nee, lieve lezertjes, laat wat mij betreft de winter maar komen! Kaarsjes aan, houtkachel aan, zo'n lief en knus muziekje uit de boxen en....kneuteren maar!!

En dus:
Niks 'bah!'...
Integendeel: zo'n herfstige dag heeft toch wel wat. Het maakt mij bewust van de schoonheid van onze vier seizoenen. Ja, óók de herfst met al die kleuren! Ongelooflijk mooi.. En als je het goed bekijkt, hoe wonderlijk is het dan allemaal: van miniscuul kleine knopjes naar mooie fris en heldergroene blaadjes, die dan langzaam hun volle grootte krijgen om dan uiteindelijk weer te verkleuren, los te laten van de tak en in de mooiste kleurschakeringen tenslotte op de grond dwarrelen om daar, geleid door de wind, een stervensdans te dansen tussen en om de vele paddestoelen heen. Het heeft werkelijk iets poëtisch, vind je ook niet? En dan te bedenken dat dit hele proces zich telkens opnieuw herhaalt in een schier eindeloze syclus...

Terwijl ik hier heerlijk zit te dromen en ondertussen soms wat over de toetsjes fiets, houdt mijn lief zich op de bank bezig met haar eigen dingetjes op haar eigen pc-tje. Als straks de kachel een beetje uitgebrand is, ga ik even een flink eind wandelen. De neus in de frisse, kouwe boslucht en genieten van de herfstkleuren. Hierachter, in de bossen van de U.T. kun je heerlijk ronddwalen. Het is voor ons maar vijf minuten lopen en we staan mídden in het bos!
Mocht m'n meissie meegaan, kunnen we niet zo heel ver lopen want het gaat nog lang niet goed met Grétha. Integendeel: er is sinds de slijmbeursoperatie op 18 januari j.l. nog weinig tot niets veranderd. Vooral de pijn en dus onbeweeglijkheid zijn nagenoeg hetzelfde. Helaas betekent dat voor haar, dat ze alleen kan slapen met zware pijnstillers en zelfs dàn nog vaak 's nachts wakker wordt en een poos beneden zit. Hoewel we dagelijks voor elkaar bidden voor rust, beseffen we ook hoeveel zwaarder dan Greet heel veel mensen het hebben. En al kun je pijn, jeuk, onbeweeglijkheid etc. niet graderen, tóch kun je wel bepalen dat jóúw pijn mìnder is dan die van de ander. Andersom is onmogelijk! Mijn moeder zei vroeger wel eens: "Ach..! Ze moesten eens wéten hoeveel pijn ík heb!!" En dat is het nu juist: je kunt nooit zeggen dat de pijn van de ander minder is dan die van jou, want jij kènt die pijn van de ander helemaal niet! Jij voelt niet, wat hij of zij voelt... En dus: Jouw pijn mag/kan altijd erger zijn dan die van de ander omdat het jóúw pijn is, maar dan wèl zónder die ander te bagatelliseren.....
Hmm..zomaar even een gedachtenkronkel. Maar ach, dat komt ervan als m'n gedachten onder het schrijven af en toe even een paar minuten afdwalen in een onbestemde/onbedoelde richting.

Afijn, even weer to the point! Zoals ik al zei bidden Greet en ik veel voor elkaar maar vooral ook voor anderen zoals onze familieleden, vrienden en kennissen. En dan vooral voor specifieke mensen waarvan we weten dat ze mentaal of fysiek niet in orde zijn, of zelfs zwaar ziek. We bidden voor verzachting, voor rust en bemoediging, troost, voor vrede in hun hart en ja, zelfs genezing. Maar bovenal bidden we ervoor dat díé mensen, die de Heer nog niet hebben aangenomen ooit door Hem aangeraakt willen worden.
Zeker in deze tijd, de "donkere dagen voor kerst", worden veel mensen neerslachtig. Doordat het koud is, vochtig, schraal en veel te vroeg donker en niet te vergeten..het licht is in deze periode ook 'ánders', minder helder, minder fel, of zoals amerikanen het zeggen: the sunlight has lost its brightness.
Dat werkt niet bepaald mee. En het wordt nog erger: doordat zovéél mensen er last van hebben, is het herkenbaar en dus...acceptabel. Je gaat naar de dokter, die hoort je aan en zegt: "..oohh! Maar mevrouw/meneer, dat is hééél normaal hoor! Dat heet "Winterdepressie"..." Er zijn zelfs medicijnen voor om iemand met een najaar/winterdepressie zonder al te veel schade door deze periode heen te helpen. Echter, deze medicijnen helpen lang niet altijd, òf ze hebben bepaalde bijwerkingen.
Een goede vriend en een kennis hebben beiden last van deze vorm van depressieviteit. De één gebruikt wel medicijnen, de ander niet. De één heeft de Heer wel aangenomen, de ander niet. Maar voor beiden geldt: ik hoop en bid dat jullie beiden van de herfst kunnen genieten, zoals ik dat hierboven heb beschreven.

Ook voor al die andere mensen, die de herfst wel mooi vinden:

Een gezegende Herfst,

Sebo Hilberts
Dagboek deel 103 Computer Catastrofe


Vrijdag, 12-10-2012

Computervirus...is dat niet net zoiets als griep, maar dan voor computers?
En wist je dat computers ook zoiets doen als de klok vooruit en/of achteruit zetten?
Wist je niet, hè...? Ik ook niet. Maar het schijnt toch zo te zijn.
Toen ik gisterochtend nl. beneden kwam en de pc aan wilde zetten, kreeg ik voor het eerst een melding met de tekst: "Overclocking Failed!"
Nou moet ik eerlijk toegeven dat ik niet zo heel veel van computers weet maar dat dit geen goed nieuws was, kon zelfs ik op m'n klompen aanvoelen!
Op een bepaald moment, na enkele seconden, een zwart scherm..alsof de pc nog aan het opstarten was. Alleen gebeurde er niets.

Nog een aantal malen geprobeerd, maar wéér gebeurde er niets. Misschien eerst afkoelen dan? Vooruit dan maar. Een poosje later opnieuw proberen:...niets. Bijna alsof hij aanspringt en dan weer afslaat.
Je kunt je misschien de paniek voorstellen, die zich langzaam meester maakte van mijn persoontje? Van púre 'narrigheid' ben ik de tuin ingegaan om brandhout te maken, want ik kon het niet meer aanzien! Een peperdure computer en zomaar, out of the blue, geeft ie opeens de geest??!

Afijn, vanavond om 17:00 uur komt een goede kameraad en hopelijk kan hij het maken!! Intussen zal ik proberen me te vermaken met een klein klaptopje. Het ziet er niet uit, om de haverklap sla ik verkeerde toetsen aan en telkens opnieuw raak ik per ongeluk dat ingebouwde muis-ding aan, met als resultaat dat er dan weer van alles gebeurt waar ik niet op zit te wachten. Wat zijn dat voor figuren, die zo'n onding op zó'n idiote plaats neerzetten? Kunnen ze dat muis-geval niet gewoon ergens bovenaan inbouwen, ofzo?! Of...nóg beter: een gewone, doodnormale muis met een "staartje" (snoertje). Misschien wat ouderwets, maar het werkt als een speer en het ding zit nooit in de weg!!!
Ik hoop toch zó dat mijn eigen machine vanavond (of anders komende week) weer gemaakt is, zonder dat het àl te veel geld kost als het even kan...

Gek, hè? Zonder het ook echt te beseffen, zijn wij mensen inmiddels zó afhankelijk geworden van onze computer, dat wij allemaal eigenlijk geen moment meer zonder kunnen. En om dat dan ook nog eens te voeden, hebben de fabrikanten iets geweldigs uitgevonden: de telefoon die je overal mee naar toe kunt nemen, op elk gewenst (en ongewenst) moment kunt gebruiken voor allerlei spelletjes, bellen, sms-en, e-mailen en...oh ja..natuurlijk twitteren en facebookeren.
Maar hé: we zijn wèl mooi aan het "sociaal netwerkeren".....tòch? En dat doen we dan overal en op elk moment. Zelfs onder de les, in de bus of trein, tijdens de film en ja, zèlfs tijdens gesprekken. Zo stond ik laatst na de dienst, onder het koffiedrinken te praten met iemand. Gaat opeens z'n telefoon.
"Sorry hoor, moet dit even beantwoorden...is belangrijk"
-Okee..
"Hey Sjon!...Ja...super, man! Wat zeg je? Oh..maar daar heb ik een vet gaaf appje voor, joh, moet je gewoon effe downloaden! Ja, okee. Hey, doei hè? Ja, we kletsen!! Laterzz!"
Hmm..indeed a most important phonecall...... En dat gebeurde een keer of drie, vier tijdens ons korte gesprekje van nog geen tien minuten. Zelfs tijdens de dienst zie ik overal mensen, die met een mobieltje in de hand zitten en met de regelmaat van de klok zie je dan die duimen over die knopjes heenschieten met de snelheid van de HSL!
Ja, eerlijk is eerlijk: ons "sociale netwerk" is op z'n zachtst gezegd aanzienlijk!
Alleen van hetgeen er om ons heen gebeurt, krijgen we niet altijd alles meer van mee..

Ik geloof dat ik vandaag maar eens lekker wat aanmaakhout ga maken voor ons gezellige kacheltje en daarna een bakkie ga doen bij de buren.............
Dagboek deel 102 Over "sebohilberts.nl", websites bouwen en geduld.


Zo. 07-10-2012

Webpage Designer...
Of zeg maar gewoon: 'webpagina ontwerper'.
Dat is eigenlijk wat Cool Page doet. Ik belde zostraks met m'n broer en die bleek gebruik te maken van dit programma voor z'n eigen websites.
Het lijkt me redelijk eenvoudig, al is zo'n 'webdesigner' voor mij persoonlijk nog best even uitzoeken-en proberen.. ('k heb er immers nooit mee van doen gehad.)
Maar goed, ik heb m'n eigen '.nl'-naam, ik heb een programma, ik heb alle bestanden die ik mogelijkerwijs maar nodig zou kunnen hebben; nu alleen de kennis nog om één en ander in elkaar te toveren èn ... een bijna bovenaardse portie geduld!!

Ja ja, ik weet het: geduld kun je oefenen en het blijkt een onderdeel te zijn van de Vrucht van de Geest. Alleen groeit die vrucht in míjn persoontje wel hééél langzaam........
In verhouding tot een appelboomje ben ik een olijfboom: het duurt jááááren voor er überháúpt iets van groei waarneembaar is!
Maar goed, we zullen zien waar het schip aanlegt of strandt.

Terugkijkend naar de voorbije jaren, herinner ik me weer dat dit in feite al heel lang mijn wens was: een eigen website.
Omdat het, zeker voor mijn toenmalige kennis, eigenlijk veel te complex was om te verwezenlijken heeft Johan, m'n oude vriend en soulmate, destijds een weblog aangemaakt.
In eerste instantie was dat bij Blogspot.com maar later, direct na mijn bekering, ben ik overgestapt naar Punt.nl. Eerst de gratis versie, maar al gauw het Gold-pakket met veel meer mogelijkheden.
Nu sta ik dus welbeschouwd aan de vooravond van iets, waarvan ik al heel lang de wens had het ooit eens te verwezenlijken. En zie daar: sebohilberts.nl is een feit!

Gek, hè... hoe de dingen vaak tóch uitkomen, zonder dat je er inmiddels misschien nog aan denkt.?  Ik heb dat al enkele malen eerder gehad.  Zo 'droomde' ik vroeger op de flat vaak van een tuin, compleet met vijver en vissen.
En zie daar....
Ik dagdroomde 's winters vaak over het hebben van een gezellig houtkacheltje, inplaats van die droge warmte van een cv.
En zie daar....
En wat heb ik daar in die krappe, kleine douche, waar ook nog eens de wasmachine stond niet regelmatig verlangend gedacht aan zo' n heerlijk bad, vol met schuim en warm water.
En zie daar....

Zomaar even een kleine gedachtensprong.
Maar goed, dat moet kunnen, het is tenslotte m'n eigen stekkie hier.......

Voor nu, lieve lezer, slaap lekker en wie weet:

Misschien tot morgen...
Dagboek deel 101 Eventjes weer 'verdwijnen'...


zaterdag, 29-09-2012

Om 05:00 uur zat ik al beneden.
Snipverkouden en wakker gemaakt door de herrie bij de studenten hiernaast.
We kregen een klein briefje in de bus met een uitnodiging voor een feest bij hun. Ze zullen wel gedacht hebben: "Al wie er komt zal niet klagen.." Drie (!) studentenhuizen samen bouwden een feessie...tot een uur of zes vanmorgen.....!
De "Boemboemboem-herrie" was niet van de lucht en vulde mijn slaapkamer ondanks gesloten ramen en neergelaten rolluiken. Ook mijn kale kop onder het kussen stoppen mocht niet baten. Ik geloof dat ze dat tegenwoordig "muziek" noemen. Maar ja: slechte muziek is wat onze jeugd graag hoort, goede muziek is wat wij als jeugd graag hoorden...zullen we maar zeggen.

En zo zit ik hier dus: stapel zakdoeken dichtbij, grote kan koffie naast me en een muziekie van Opwekking vlindert zachtjes uit de boxjes. Dat heb ik wel nodig, want zó opgewekt ben ik niet. Integendeel: eigenlijk zit ik hier gewoon ontzettend zielig te zijn. 't Is veel te stil in huis; de wederhelft is voor een weekend de hort op en ik zit hier maar met tranende ogen van verkoudheid, snotterend en proestend.
Kan er alsjeblieft even iemand een klein beetje medelijden met mij hebben..?!

De huiskamer is wel een beetje een zooitje, maar ach...niet naar kijken, dan zie ik het ook niet, hehehe. Straks, ergens in de middag, ruim ik wel op, misschien,  als ik er aan toe kom, als ik er aan denk. (..) Nu eerst nog maar eens een stevige hete bak leut. En dan maar eens langzaam een beetje 'normaal' worden. Nou ja..normaal.. Wie normaal is, werpe de eerste steen. Ik buk wel...
Hihi, ik zit dit te lezen en onwillekeurig moet ik om mezelf lachen.  Geen betere spot, dan zelfspot. En voor de oplettende lezer: het beurt nog een beetje op ook!
Oh ja, die spreuk over die steen is trouwens van S. Carmiggelt, één van mijn favoriete schrijvers. Door de jaren heen heb ik altijd spreuken verzameld en langzaam maar zeker is dat een beetje een hobby van me geworden. Ettelijke honderden heb ik er nu en ik pluk ze overal vandaan. Bierviltjes, spreuken die ergens in een café op een wc-deur gegeklad zijn, tegeltjes die bij mensen thuis hangen en soms maak ik ze ook wel zelf. In verreweg de meeste zit toch wel een wijsheid of een vrolijke noot of zelfs een lekker sarcastische grap.

Maar goed, ondertussen doet de hete damp van mijn koffie m'n brilleglazen beslaan en terwijl ik die schoonpoets moet ik opeens even terugdenken aan een bezoekje van een oud-ouderling-en herder van onze vorige gemeente. Samen met z'n vrouw kwamen ze afgelopen week effies 'een bakkie doen'. Terwijl we aan de klets waren kwam het gesprek als vanzelf op mijn bekering. Hoe m'n leventje eruit zag vóór die tijd, wat m'n bekering met me gedaan heeft en hoe het me veranderd heeft van een agressief, zeer licht ontplofbaar zwaar explosief in een veel geduldiger en zachter iemand, die door de Heer op zeker moment zelfs geschikt bevonden werd om, na 46 jaar alleen te zijn geweest, met één van Zijn kinderen te trouwen.(!!) Ik raakte een beetje op de praatstoel en voor ik het goed en wel in de gaten had, was ik honderduit aan het vertellen over Zijn Liefde voor mij en ondanks dat ik het al vele malen verteld had, raakte ik toch weer een beetje in ontroering.
Jullie, mijn vaste lezers, hebben dat hele proces uitgebreid kunnen volgen in mijn dagboek-delen, waarin ik vertelde over die decennia durende haat en wat dat met mij deed. Zo heb ik wel eens tranen met tuiten huilend achter de toetsen gezeten, totaal wanhopig en intens, intens verdrietig.
Het wonderlijke daarbij was dat mijn geweldige SuperGod heel stilletjes, maar duidelijk merkbaar het diepe verlangen in mij legde om te vergeven. Maar dat "wíllen" vergeven nog geen vergeving wás, daar kan ík over meepraten! Dat was een heel proces, waarbij ik heel langzaam leerde te denken van "zij verdient mijn vergeving niet" naar "IK verdien het niet om te blijven haten". Haat maakt je lelijk, van binnen èn van buiten. Het was zo'n ongelooflijke bevrijding te ontdekken dat ik op zeker moment kón vergeven en dat onmiddelijk daarna een diep verlangen groeide naar mijn moeder. Een oprecht, werkelijk oprecht 'houden van'. Ik denk er eigenlijk niet meer zo vaak aan, maar als dat wel eens het geval is, besef ik telkens opnieuw hóé wonderlijk het wèrkelijk is. Dan bekruipt me steeds weer dat intense gevoel van geluk en geborgenheid. Zelfs nu, nu ik hier snotverkouden zielig zit te proesten, krijg ik toch weer dat heerlijke gevoel van toen en dat voelt goed. Nee, het is allang niet meer die euforie, of een misplaatste poging dat geluksgevoel vast te houden; het is nu iets anders. Laten we zeggen: de vlinders zijn weg en die 'prille verliefdheid' heeft inmiddels plaats gemaakt voor een vastere vorm van 'houden van'. Maar ook dáárin zit dat heerlijke gevoel, alleen is dat nu een meer geworteld geluk, geworteld in de ervaring en (dus) wetenschap van de liefde van de Heer, slechts een ietsiepietsie rijper dan na mijn bekering maar toch...

Nu kwam die oud-ouderling met het idee dat ik dit alles maar eens in een beknopte vorm moest oppennen, dus zeg maar: een soort getuigenis en dan zou hij dat laten plaatsen op de pagina van de kerk. Ik voelde me best geëerd dat hij mijn verhaal de moeite waard vond.  En ik moet eerlijkheidshalve toegeven dat ik dat best zou willen, alleen...diezelfde eerlijkheid gebied mij óók om te bekennen dat ik niet in de verste verte zou weten hoe ik dát moet doen. Bepalen wat essentieel is en besluiten wat weg gelaten kan worden... Oh mèèn, dat is een bijna schier onmogelijke opgave! Misschien moet ik maar eens iemand vragen, die mijn verhaal 'van buiten' ziet. Die kan objectiever bepalen wat essentieel is en wat niet, terwijl het toch míjn verhaal blijft.
En natuurlijk: die oh zo wonderlijke liefde staat absoluut centraal!
Wie weet, misschien komt het er wel een keer van....

Effe weer een bakkie halen, hoor. Zo terug....

Ahhh...heerlijk! Bakkie leut, houtkacheltje aan. Deze jongen komt vandaag niet buiten de deur!
No way, hozee! Lekker kneuteren, mezelf verliezend in het schrijven. Eigenlijk is dat alweer veel te lang geleden, terwijl ik dat toch zó graag doe. Maar ja, het komt er vaak niet van, hè? En dat, terwijl ik nu in principe alle tijd heb, sinds ik ben afgekeurd. Weet je, ik kan me nog goed herinneren hoe ik wel eens uit de nachtdienst thuiskwam en vrijwel meteen achter de toetsen dook, om vervolgens weer tot de werkelijkheid te komen om 18:00 u. 's avonds, vier uurtjes voor ik weer aan de bak moest! Als dat niet 'jezelf verliezen' is, weet ik het niet meer... Maar wát een lol heb ik altijd in dit schrijven gehad, héérlijk! Gewoon, zonder specifiek idee of onderwerp in m'n hoofd, lekker voor me uit schrijven en maar zien wat de "pen" gaat doen. Bijna, alsof m'n korte vingertjes een heel eigen leven leiden en zo van het ene naar het andere onderwerp fladderen als een wispelturig vlindertje.

En zo denk ik, terwijl de vingertjes hun ding doen, nog terug aan die oud-ouderling. Pratend over die liefde kwamen we ook nog lichtjes aan het  filosoferen over datgene, wat niet in die liefde thuishoort, of wat daar niet van getuigt. Bijvoorbeeld kwaadsprekerij. Er waren wel meer voorbeelden, maar deze pik ik er even uit. Op een bepaald moment vroegen we ons af, of wíj ons daar wel eens schuldig aan maken. En ontegenzeggelijk moet ik dat in alle eerlijkheid bekennen: ja, ìk wèl... Natuurlijk, ik heb al veel geleerd, maar toch..af en toe wil mijn oude natuur het nog wel eens overnemen. Helemaal, wanneer ik onrechtvaardigheid bespeur. Of dat nu binnen de gemeente is of daarbuiten: mijn 'ietwat' overontwikkeld rechtvaardigheids-gevoel kan mij nogal eens al te stellig maken, met het gevolg dat ik boos wordt op of over iemand. En geloof me, lieve lezer, boosheid is een extreem slechte raadgever! Waar boosheid is, kan geen liefde zijn... Niet voor niets luidt het gezegde: "Pas op wat je denkt, vóór je het weet heb je het gezegd.."
Zelf heb ik dat aan den lijve ondervonden in mijn oude gemeente en daarbuiten. Of iemand nu al dan niet op een juiste wijze handelt; diegene IS en BLIJFT een kind van de Heer en is, net als ikzelf ook maar gewoon "Werk In Uitvoering". Wij mensen hebben nu eenmaal de vervelende eigenschap niet volmaakt te zijn en dus is het niet geheel ondenkbaar, dat er zo hier en daar nogal eens iets fout kan gaan. Volgens mij is de beste methode om met die fouten om te gaan, een hele grote dosis liefde en al evenveel humor en wijsheid, tegelijkertijd bedenkende dat "in elke fout ook de oplossing verborgen ligt". Maar goed, dat wetende betekent nog niet dat ik me daar dus altijd aan hou. Zo ben ik me er goed van bewust dat niet alle kwaad van de duivel komt, maar dat het vaak ook of júíst de verleiding is in onszèlf, die ervoor zorgt dat we ons niet op elk moment laten leiden door die zo essentiele liefde. Ook niet geheel onbelangrijk daarin is deze: "Iemand beledigen is als een steen in een modderpoel gooien: men besmeurt alleen zichzelf!"

"Ja hoor! Daar komt ie weer áán met z'n spreuken!"
-Ja. Leuk, hè?
"Waarom maak je geen spreukenboek, man!?"
-Iemand was mij al voor...een paar duizend jaar geleden...

Zó!
En dan ga ik nu iets doen, wat ik nog niet eerder gedaan heb vandaag: eens even wat te eten maken. Ik gíér nl. van de honger....uhh..trek.

Wie weet tot later en tot die tijd:
Vriendelijkheid in woorden schept vertrouwen.
Vriendelijkheid in denken schept diepte.
Vriendelijkheid in geven schept liefde.

In Zijn Liefde,

Sebo Hilberts