Dagboek deel 026 Leren over geloven

Maandag, 26-11-2007
.
Zo! Daar ben ik weer.
Ongetwijfeld is het je opgevallen dat de site een heel nieuw jasje aanheeft.
Volgens DQ zit het jasje best goed en heeft het een lekker kleurtje.
En dat is dan ook de bedoeling! Hoewel de oude kleuren erg oogvriendelijk zijn, vond ik ze toch ook wel een beetje somber en dat hoort niet bij een heel nieuw leven.
Natuurlijk is nooit alles pais en vree en dus ook niet in mijn leven, maar ik kan niet anders dan zeggen dat mijn gemoedstoestand enorme sprongen voorwaarts heeft gemaakt sinds ik de Here Jezus opnieuw in mijn hart heb gesloten. Ik kan nog steeds het gevoel niet goed onder woorden brengen, maar het voelt geweldig! Ook al heb ik nog geen vaste kerkgemeenschap waar ik in verbale zin kan delen en groeien, toch krijg ik al zóveel positieve respons van allerlei mensen in het dagelijk leven en van mensen die mijn site bezoeken. Natuurlijk heb ik ook wel vervelende uitlatingen gehoord en zelfs enkele die me best wel pijn deden, maar toch: ik voel me werkelijk als herboren! Ik ben, met uitzondering van mijn doop, me nog nooit ergens zó zeker van geweest, als van deze keuze. Ik lees me rot, ik pluis elke site uit, die maar enigszins leerzaam overkomt en ik ontdek hoe ongeloofelijk veel ik in de loop der jaren vergeten ben.
De bidstond en de stille tijd zijn zomaar even twee van de vele termen die ik reeds lang geleden uit mijn geheugen gewist had. En hoemeer ik lees, hoe meer ik besef hoe intensief ik er vroeger juist mee bezig was en hoeveel ik dus nu vergeten ben. Af en toe voel ik me net een volwassene, die alles van school vergeten is en nu weer terug moet naar school. En daar zit ik dan: terug op school (nu nog internet) en stukje bij beetje komt er weer van alles naar boven.
De vervelende dingen, zoals erg veel verplichtingen want ik was in die dagen érg actief op allerlei fronten, de vaak slaapverwekkende langdradige preken op zondag in de kerk terwijl ik de avond ervoor flink doorgezakt had, de "verplichte" koffie-uurtjes na de kerk bij deze of gene thuis en zo kan ik nog tal van andere zaken opnoemen. En dan heb ik het alleen nog maar over alle verplichtingen en nog helemaal niet over alle negatieve gevóélens waar ik in die tijd (zoals ik al eens schreef) ook heel vaak mee te maken had.
Maar ook andere dingen komen weer boven. Heel andere dingen! Gevoelens van intense beleving, van werkelijke oprechte deling met elkaar, van zorg voor elkaar, maar meest en vooral: die niet onder woorden te brengen diepe, diepe geborgenheid en warmte. Momenten van samenzijn met Jezus in ons midden en de intense blijdschap, geluk en ontroering die dáárvan uitging en die iedereen op hetzelfde moment op dezelfde wijze ervoer...
Jezus sprak ooit de woorden uit: "Waar twee of meer in Mijn naam samenzijn, daar ben Ik in hun midden." En het is echt zo! Ik ben er bij geweest, ik heb het gezien, ik heb het beleefd, ik heb het gevoeld en ik ....heb het vergeten. Hoe ongeloofelijk stom ben ik al die jaren geweest!
Hoe heb ik mijzelf zo vreselijk kunnen hechten aan simpele gebeurtenissen? Hoe heb ik mij ooit zo ver laten zakken, dat ik de haat die ik voor mijn moeder voelde kon koesteren, als ware het een veilige thuishaven? Hoe heb ik deze gebeurtenissen en de slechte gevoelens die daarbij hoorden ooit de reden en aanleiding kunnen laten zijn om mijn God te ontkennen?
Maar het is gebeurd. En het is geweest.
Jaren die ik verloren heb laten gaan, krijg ik niet meer terug, maar ik heb nu wel iets dat dat verlies ruimschoots compenseert: ik heb de jaren, de leeftijd! Nu kan ik, in tegenstelling tot toen, relativeren. Vroeger waren mijn emoties net atomen die massaal pijlsnel alle kanten opvlogen en tegen elkaar aan botsten. En elke botsing was weer een mini (soms maxi) explosie. Nu, jaren later, ben ik niet alleen een stuk ouder, maar ook een stukje wijzer en vooral rustiger. Ik kijk toch wat sceptischer naar mijn medemens, zonder overigens diens waarde uit het oog te verliezen. Zonder arrogant te zijn, of laatdunkend, glimlach ik af en toe eens om de mensen en hun ogenschijnlijk grote, belangrijke of soms verdrietige zaken.
Kom op, lieve lezer!
De wereld is simpelweg nog veel te mooi om zwartgallig over te doen. Kijk niet naar al die mensen die in niets meer iets positiefs schijnen te kunnen zien, maar kijk naar ál die mensen, die er daarwerkelijk nog voor elkaar zijn. Voor elkaar en voor onze planeet. Kijk eens naar hun inzet en kijk voor één keer eens naar wat ze allemaal wèl bereiken! En bedenk wat iemand ooit schreef:
"Wie later goede herinneringen wil hebben, moet ze nu maken!"
En dat kan! Je hebt nu nog de kans om mee te doen! Wees deelgenoot van wat er in jouw eigen directe wereldje gebeurt! Is in jouw buurt die speeltuin een puinhoop? Wacht niet tot de gemeente iets doet want dan "herinner jij je straks die speeltuin als een puinhoop..." DOE iets! En doe het met elkaar! Je zult er versteld van staan hoeveel mensen jij in jouw eigen buurt mee krijgt. En kijk dán eens naar de herinnering die jij gemaakt hebt, voor jezelf en voor anderen...
Zo steekt de instelling van deze jongen met name het laatste jaar een beetje in elkaar.
Ik merk het ook in mijn houding naar bijvoorbeeld m'n directe collega's. Ik probeer heel rustig en vriendelijk iemand iets te leren en als het niet lukt, als zo iemand niets van me aanneemt, ook goed. Ik wil me niet meer druk maken of kwaad worden om de 'negatieve' houding van iemand en als andere mensen in negatieve zin met elkaar praten over een collega waar ik bij ben, zeg ik er wat van of ik loop erbij weg. Als het op één of andere wijze niet wil lukken met m'n werk wind ik me niet meer op, laat staan dat er zomaar opeens van alles rondvliegt. Ik blijf heel rustig en bekijk de hele boel nog eens opnieuw. Hoewel ik tot m'n spijt moet bekennen dat dat afgelopen weekend toch heel even mis ging. De machine liep voor de zoveelste keer vast door eenzelfde oorzaak en ik hoorde mezelf vloeken. "Oeps!" Het was er uit, voor ik er erg in had. Ik zei nog "sorry..." tegen God, maar het was al te laat, ik had het al gezegd.
Zo zie je maar, lieve lezer. Ik hou van mijn Here Jezus en van alles wat hij met me doet. Ik geniet er echt elke dag van en ik leer steeds meer en beter om te gaan met alle mensen en hun onhebbelijkheden, maar vooral met die van mijzelf. We zullen op deze wereld niet volmaakt worden, maar het streven ernaar heeft opzich al werkelijk een enorme beloning: elke dag leren we iets meer van onszelf en zonder dat we het echt in de gaten hebben, worden we steeds rijker en rijker. Om uiteindelijk, na jaren, te kunnen zeggen:
"Wat heb ik mooie herinneringen..."
.
En daarmee, m'n lieve lezer, neem ik voor vandaag even afscheid.
Ik wens iedereen Gods onmetelijke liefde en warmte
en een hele fijne nachtrust.
.
Slaap lekker...
.
Sebo Hilberts