.

.

.

.

vrijdag 21 augustus 2015

Dagboek deel 012 God gevonden 

Maandag, 5-11- 2007

En daar zijn we dan weer.
Het weekend is weer voorbij en de eerste werkdag zit er al weer op.
Ik hoop dat je de tijd hebt en anders moet je maar gewoon onthouden waar je was voor de volgende keer. En als je de tijd wel hebt: pak gauw die bak koffie en ga er maar eens lekker voor zitten! We gaan er weer even een lekker gezellig, kneuterig lees-uurtje van maken.

Nadat ik vanmorgen vrij was ben ik nog even wat langer gebleven. Even lekker bijkletsen met enkele collega's van m'n eigen ploeg. De nieuwste nieuwtjes en ploeg-weetjes, ik weet ze weer allemaal. Ja, want laten we eerlijk zijn: werken in de weekenden met een handjevol mensen is leuk, maar langzaamaan raak ik wel een klein beetje vervreemd van de alledaagse dingetjes op de vloer.
Daarna naar huis op mijn brommer (waarvan de uitlaat wat kabaal maakt) en eenmaal thuis nog even met een wijntje achter de pc. Vervolgens naar bed en om 13:00 er weer uit. Lekker uitgeslapen en de dag helemaal aan mezelf.
En wat heb ik vandaag allemaal wel niet gedaan?
Wel, simpel: de hele dag achter de pc gezeten. De hele dag ben ik bezig geweest om specifiek christelijke sites te zoeken. En verreweg de meesten, die ik vond zijn particulier. Natuurlijk stikt het ook van de "kerkelijke"-sites en "christelijke organisatie"-sites, maar het zijn juist die individuele sites, die mij trekken. Blijkbaar ben ik niet de enige die het internet gebruikt om z'n verhaal te doen en steun te zoeken. Ik kwam zo ongelooflijk veel zaken tegen die mij raakten, dat ik ze allemaal maar heb opgeslagen. Op een aantal sites heb ik een boodschap achtergelaten.
Zo ook afgelopen vrijdag. Ik kwam op de weblog www.jezusredt.nl, van een zekere Chandra. Een erg professionele site, die ook leuk en overzichtelijk in elkaar zit.
Overdenkingen, Haar verhaal, Jouw verhaal, Berichten, het is er allemaal. Daar heb ik afgelopen vrijdagavond vrij lang in gelezen en vervolgens tamelijk emotioneel de volgende boodschap achtergelaten. Haar reactie kwam vanmorgen.

Afzender:
Sebo Hilberts - vrijdag, 2 november 2007 om 0:28
Homepage:
http://www.drentsetukker.blogspot.com/
In 1982 ben ik als 20 jarige gedoopt, ondanks een antichristelijke opvoeding en omgeving. Echter, in die kerk heb ik me nooit thuis gevoeld. Ik was er altijd alleen en niemand sprak met mij. Een andere kerk heb ik al vrij snel de rug toegekeerd wegens hun standpunten.Gevolg: ik geloof, maar ik ben alleen in een ongelovige omgeving en hoor nergens bij. Ik heb het hier soms zo ontzettend moeilijk mee, dat ik het wel uit zou kunnen schreeuwen! En dat gebeurdt dan ook nog al eens. Dan kan er zomaar, om bijna niets, een ongeloofelijke woede over mij komen. Vloekend en scheldend sneuvelt er dan nog wel eens iets. Terwijl ik eigenlijk nog steeds geloof dat God bestaat.Als er iemand is, die mijn website zou willen lezen, zou diegene er misschien iets uit kunnen halen om mij te helpen?Ik ben niet echt ongelukkig, maar ik weet gewoon niet goed meer wat ik nou moet doen. Ik heb het gevoel dat ik Jezus net even iets te vaak om vergeving heb gevraagd.Als er iemand is die mij kan helpen: alsjeblieft...
Ik lees dat de Gastvrouw Chandra heet.Wel Chandra:Het heeft me erg veel moeite gekost om uiteindelijk toch iets te schrijven en ik heb het wel 6 x overgelezen, vóór ik het postte.Alleen al door het lezen van uw site herken ik weer zó ontzettend veel! Ik voel een heerlijke rust terwijl ik dit schrijf.Ik ben een hartgrondige zwakkeling, die telkens opnieuw in de fout gaat, maar toch,voor wat het waard is van deze nietsnut:Ik wens u Gods zegen toe.

Commentaar van de webmaster:

Beste Sebo,Geloven is een heel individueel pad, zoals je al aangaf: zelfs in de kerk voelde je je alleen. Wanneer je vriendschap vindt met medegelovigen, dan is dat top maar door verschillende inzichten kan ook een christelijke vriendschap sneuvelen. Ik ken veel niet-gelovigen dat wil niet zeggen dat deze mensen, van wie ik ook hou, niet gevoelig zijn of naar zingeving zoeken. Alleen zij gaan soms een ander pad en af en toe kruisen onze paden en blijkt dat er best veel overeenkomsten zijn. Ik heb dat leren accepteren en dat maakt mij een stuk blijer. Ik deel mijn ervaring maar ik ben me ervan bewust dat niet iedereen, misschien wel heel veel mensen, zich er niet in zullen herkennen. En dat is prima. Ik mag er zijn en de ander ook mits we maar eerlijk met elkaar zijn en geen spelletjes spelen. Staar je dus niet blind op al dan niet gelovigen. Vriendschap hoeft niet ver weg te zijn maar vraagt wel een open hand en geen gebalde vuist. Groet,Chandra

Het is nog niet eens zozeer wát ze zegt, alswel dát ze iets zegt wat me raakt.
Dat gevoel dat ik nu heb, sinds ik die paar ontzettend bemoedigende woorden van mijn zus las in m'n gastenboek: ik wordt gehoord! Eindelijk kan ik MIJN verhaal kwijt en naar de verschillende reacties te oordelen wíllen de mensen het ook graag horen! Geweldig! Wat een onvoorstelbaar lekker en gerust gevoel!
Eerst wilde ik zo graag schrijven over wat me écht het meest bezighield, maar ik kwam niet veel verder dan hier en daar een voorzichtige uitlating. Enerzijds omdat ik niet goed wist, wát mijn gevoelens waren en hoe die gevoelens te uiten, maar ook bang als ik was voor de reacties van de verschillende mensen en dan vooral die mensen, die het dichtst bij me staan.
Johan, Don Queso (zie de Links) en ik hebben met de regelmaat van de klok over dit dilemma gesproken, waarbij we het telkens wel met elkaar eens waren, dat hij toch iets meer rekening dient te houden met een achterban omdat hij ook nog kinderen heeft en een vader, die hij natuurlijk in zíjn overdenkingen niet voor het hoofd wil stoten.
Niettegenstaande heb ik in dit weblog toch ook altijd een zelfde terughoudendheid gehad, maar met een heel ander gevoel: de angst voor afwijzing..
Iedereen kent wel het schilderij "de schreeuw". Ik voelde me heel vaak ook werkelijk zo. Diep van binnen kon ik het wel uitschreeuwen, maar het was geen hoorbare schreeuw. Dat diepe verlangen kwam er niet uit, het zat gevangen in m'n lichaam. Vormloos, inhoudsloos. Ik voelde en wist dat er iets met me was, maar het kwam er maar niet uit.
Nu, met al die positieve reacties van zóveel mensen, voel ik me zo enorm bevrijd!
Die schreeuw is weg en alles dat ik te vertellen heb stroomt opeens als vanzelf via m'n vingers uit mijn lichaam. Er is geen spanning meer, geen angst meer om afgewezen of beschimpt te worden.
Op 15 oktober j.l. heb ik , onder de bezielende leiding van mijn vriend en mentor en op diens aanraden, een weblog aangemaakt. En daar is het allemaal begonnen, eerst langzaam en schoorvoetend, af en toe voorzichtig iets loslatend, maar sinds kort geraken de dingen steeds meer in een stroomversnelling. Heerlijk! Alles wat ik voel, wat ik denk, wat ik zoek, wat ik beleef: ik kan het eindelijk vrij uiten, zonder enige schaamte of angstgevoelens. (Hoeveel bewijzen heb je nog nodig, Johan? God bestaat! En werkt overduidelijk ook door jouw!!) Ik hou van je.
Ook mensen die niet in God geloven, worden door Hem gebruikt. Dat ze niet in Hem geloven, betekent niet dat God niet van ze houdt. Kijk maar naar mij en mijn familie: al geloven ze niet in God, toch werkt Hij ook in hun. Hoe anders is het mogelijk dat zowel mijn broer als mijn zus, met óns verleden, in staat zijn om zoveel liefde te geven aan andere mensen. Zou het niet veel begrijpelijker en natuurlijker zijn als we met z'n allen elk geloof en beetje liefde voor onze medemens verloren zouden hebben?
Maar nee hoor, Hij heeft ons hiervoor bewaard en ons zelfs rijker gemaakt door ons die liefde te geven die wij zo hard nodig hebben. Voor onszelf en voor anderen. Ik heb ervaren dat God ons elk bijzondere talenten heeft gegeven. Mijn beide zussen kregen de warmte, betrokkenheid en zorgzaamheid, mijn broer kreeg componerings- en muziektalent en ik mijn schrijftalent. En allemaal kregen we van Hem bijzondere sociale vaardigheden, waarbij we die talenten konden gebruiken. En al onze talenten zijn en worden gebruikt door God om onze medemensen aan te raken.
Hij is zo onmetelijk groot! En ik hou van Hem! Met alles dat mij tot Sebo maakt!
Lieve, lieve lezer, ik voel me zo ongeloofelijk bevrijdt dat ik niet in de verste verte woorden kan vinden om mijn gevoel te verwoorden! Geen enkel positief woord komt zelfs maar in de búúrt! Blijdschap, vrolijkheid, diepe - diepe rust, maar ook uitbundigheid!
Oeps! Die schreeuw is terug...
Maar het is geen schreeuw meer. Het is een uitroep! Een uitroep van bevrijding van zoveel negatieve gevoelens, die mij weghielden van mijn God. Ik voel me als een kind in een enorme speeltuin: ik tuimel van de ene geweldige in de andere fantastische verrassing! Totale euforie heeft zich van mij meester gemaakt en ik kan niets anders doen dan steeds maar opnieuw de Almachtige God, onze Vader in de hemel danken, voor wat Hij voor mij heeft gedaan en op dit moment doet!
Hoe lang dit gevoel aanhoudt? Ik weet het niet. Maar zolang het duurt, zal ik er voor de volle honderd procent van genieten! Ik laat het over me heen komen als een heerlijke weldadige, warme douche en neem maar van mij aan: ik kan hééél lang onder de douche staan...
Ik zie daar opeens onbedoeld een vergelijking.
Door onder de warme douche te gaan, wordt je lichaam schoon.
De liefde en warmte van mijn Here Jezus maakt mij innerlijk schoon.

En met die woorden, lieve lezer, neem ik voor vanavond afscheid.
Voor zometeen: welterusten en slaap lekker.
Voor morgen: gezond weer op en maak wat van je dag!

In liefde voor mijn Heer,

Sebo Hilberts

Geen opmerkingen:

Een reactie posten