.

.

.

.

vrijdag 21 augustus 2015

Dagboek deel 011 Op zoek naar God

donderdag, 01-11-2007

Net terug uit Hengelo.
De hele namiddag en avond bij Johan geweest.
Om vier was ik er en zoals gewoonlijk pakken we dan de benewagen en gaan een eind wandelen. Tijdens al onze wandelingen en fietstochtjes praten we over zo ontzettend veel dingen, maar nooit oppervlakkig. En natuurlijk hebben we onze cameraatjes altijd bij ons voor de nodige leuke plaatjes. Zo ook vandaag. Al wandelend en keuvelend kwamen we aan bij de Lambertuskerk en daar heb ik even in alle rust een kaarsje opgestoken voor mijn zus Tineke. Dat doe ik altijd even als de kerk in Hengelo open is en ik op dat moment in Hengelo ben. Eenmaal weer buiten liepen we een straatje in waar een christelijk boekenwinkeltje zit en daar zijn we even naar binnen gelopen. We waren er al vaker binnen geweest, maar deze keer was anders. Voor mij. In welke zin precies, wist ik niet echt onder woorden te brengen en daarom zei ik er niets over. In de etalage stond een plaat met daarop een verhaaltje en ergens tussenin stond de zin: "..je bent geen vergissing. Je bent bedoelt.." Ik had wel tegen Johan gezegd dat ik het misschien wel zou kopen, omdat ik het pakkend vond, maar wat het precies met me deed, wist ik zelf ook niet goed. We zijn na een poosje de winkel weer uitgelopen en hebben onze wandeling voortgezet.
Ik had de plaat niet gekocht.
Uiteindelijk hebben we bij Johan op de hoek in het cafeetje nog twee glazen bier gehad, maar het beviel ons allebei niet. Dus snel wegwezen naar huis.
Eenmaal thuis bij Johan hebben we naar de dvd's gekeken van onze tweede vakantie in Valverde, Andalucia. Erg leuk om weer terug te zien. Vanaf het vertrek vanaf schiphol en niets er tussenuit geknipt. Gezellig. Toch was ik er niet de hele tijd met de volle aandacht bij. Af en toe betrapte ik me erop, dat ik weer moest terugdenken aan die middag in dat winkeltje.
Nu, alleen achter de toetsen, weet ik opeens wat het is! Al enige tijd bekruipt mij het gevoel dat het tijd wordt om iets op te pakken, dat ik al heel lang heb laten liggen:
Mijn geloof. Vroeger, tussen 1981 en 1987, was ik erg actief binnen de christelijke jongerenbeweging Youth For Christ. Ook ging ik in die dagen trouw elke zondag naar de kerk, al was dat nooit echt "mijn ding". De kerk zei ik al gauw vaarwel en door werk en leeftijd raakten de andere activiteiten ook op de achtergrond, om na verloop van tijd volledig te verdwijnen. Uiteindelijk bleef er eigenlijk niets over. Natuurlijk geloofde ik diep van binnen nog wel, maar het was net of het op een laag pitje gezet was. ik dééd er niets meer mee. Ik geloofde nog wel, maar...alleen.
Ik heb vanavond besloten om dit een halt toe te roepen. Ik zit emotioneel in tamelijk rustig vaarwater en ik vind dat de tijd is aangebroken om mijn zoektocht naar God en mijn doel in het leven weer te hervatten. Wat dat inhoudt kan ik niet zeggen, want ik weet het niet. Wèl weet ik, dat ik mij hernieuwd actief ga bezig houden met m'n geloof. Velen zullen zeggen: "Hè? Maar dat is toch niks voor jou?? Daar ben jij toch veel te ruw voor?!", of "..Je komt helemaal niet over als een christen!?"
Dat kan! En dat zal ook zeker zo zijn! Maar toch heb ik al heel lang het gevoel dat ik dit moet doen. Wel ben ik er een beetje bang voor, dat enkele goede vrienden zullen afhaken, maar geloof mij: ik ben geen "EO-freak", ik ben dat ook nooit geweest en zal dat ook in de toekomst niet worden. Wèl vind ik het tijd worden, dat ik besef dat ik niet alléén kan blijven geloven. Ook ik heb mensen nodig, die hetzelfde voelen als ik en zeker als vrijgezel, temidden van een niet-christelijke collega-kring, familie-kring en vrienden/kennissen-en bekenden-kring, merk ik dat des temeer.
Het is dus heel zeker niet uit een vorm van eenzaamheid, zoals je die in algemene zin zou zien. Het is veel meer een religieuze eenzaamheid. Het schiet me zomaar uit m'n "pen", maar het is precies dát! Ik schrik van mezelf, dat ik al schrijvend het antwoord opschrijf... Dát is het! Religieuze eenzaamheid. Ik ben alleen. Ik heb weliswaar ruimschoots voldoende mensen om me heen, waar ik om geef en die om mij geven en ik ben dus zeker niet eenzaam. Maar..ik ga niet naar een kerk, ik kom bij geen enkele christelijke beweging en heb nagenoeg geen contact met mede-christenen. Voor mij betekent dat, dat de ideeën langzaam vervagen of (erger nog) vervormen tot een verwrongen idee van geloof. Ik vind dat ik dat niet mag laten gebeuren! Dat kan niet het doel zijn van mijn keuze destijds...
Jawel, lieve lezer, het is nu inmiddels 02:40 en dus 2 november. Over vijf dagen is het precies 25 jaar geleden, dat ik als 20 jarige besloot me te laten dopen.
Dat was voor mij destijds een bijzonder heftige keuze, want alles en iedereen die ik kende was daar tegen. Tóch koos ik ervoor en ik heb er nooit spijt van gehad, zelfs niet in momenten dat ik God afwees, zoals bij de dood van m'n vader.
Ik heb vele malen (ook bewust) gehandeld tegen God in, al was het maar om Hem te tarten en uit de tent te lokken, maar het hielp niets. God laat zich niet tarten en uit de tent lokken door een nietig wezentje als ik.

Maar die tijd is nu voorbij!
Vanaf vandaag ga ik me hernieuwd serieus bezig houden met de vraag: wát geloof ik en in hoeverre? Hoe sterk is mijn geloof en...heel belangrijk (!): met wie kan ik het delen.
Betekent dat voor de mensen die mij kennen, dat ze opeens geen grapjes meer mogen maken over het geloof? Laat me je geruststellen: ik ben nog nèt niet de uitvinder van alle geloofsgrapjes, maar er mankeert niet veel aan. Daar komt bij dat ik de leus aanhang: "Geen gezondere spot, dan zelfspot!" Geloven betekent voor mij niet: als een zwartekousen-waslap zuinig nippend aan de koffie een zuur "lachje" tonen bij een grapje dat opeens niet meer kan... Nee hoor! Ik ben gewoon Sebo en zal altijd gewoon zo blijven, zoals een ieder mij kent.

Dat religie mijn familie niet helemaal vreemd is getuige ook het volgende gebed, dat mijn broer als internationaal vrachtwagenchauffeur schreef op één van zijn vele ritten naar de verre horizon. Dit is wat hij schreef op z'n eigen website:

Waarom ik dit geschreven heb,is mij nog steeds een raadsel. Van huis uit zijn wij niet kerkelijk opgevoed. Integendeel. Vader wierp alles wat met kerk of geloof samenhing verre van zich.
Ik denk dat het toch iets te maken heeft met de drang om ergens bij te horen, of gewoon omdat het mijns inziens naief is om te denken dat wij in dit mega universum alleen zijn.

Truckersgebed

Oh Heer die in den heem'len zijt
geleid mij met Uw zegen.
Als ik over 's Heeren wegen rijdt
door ijzel, mist of regen.

Weest' voor mij een wakend oog
tijdens nachtelijke uren.
Als de maan staat aan den hemelboog
en ik het duister in moet turen.

Weest' mijn handen aan het stuur
daar waar kind'ren spelen.
Want een kinderleven is zo puurl
aat niet de dood hen stelen.

Oh Heer die in den heem'len zijt
U gaf mij eens dit leven.
Maar op een dag komt ook mijn tijd.
Want het leven duurt maar even...

Amen..................
Geplaatst door drentsetrucker op 27.10.07

(zie voor meer: www.drentsetrucker.blogspot.com)

En zo staan de zaken er thans voor. Lange tijd heb ik mijn beslissing op de lange baan geschoven, zeker uit twijfel, maar ook om enige rekening te houden met mensen, die dat misschien niet zo leuk vinden. Misschien was ik wel bang om die mensen kwijt te raken, maar die angst is er nu niet meer. Allemaal moeten we in dit leven ooit onze eigen weg gaan volgen en ik weet zeker dat dit mijn weg is...

En daarmee, lieve lezer, wil ik deze dag afsluiten.
Een fijne nachtrust en morgen gezond weer op...

Sebo Hilberts

Geen opmerkingen:

Een reactie posten