.

.

.

.

maandag 24 augustus 2015

Dagboek deel 039 Eerste kerkbezoek aan de Evangelische Gemeente

zondag, 06-01-2008

De Evangelische Gemeente.
Dat is de kerk waar ik vanmorgen ben geweest. Zoals ik vorige week al zei, had ik besloten om deze week naar die kerk te gaan. Ook wel omdat ik met zekerheid wist dat deze kerk iets opener moest zijn dan de Opstandingskerk, waar ik vorige week was. En om een zogeheten 'Alpha-cursus', die daar gegeven wordt. Dat wil ik zelf ook graag volgen en dus wilde ik daar informatie over.
Echter, integendeel tot wat ik verwacht had, was ook deze gang niet echt gemakkelijk.
Ook nu weer had ik het er best moeilijk mee om naar binnen te gaan.
Ik had er voor gebeden, ik wilde ook echt, ik ging er naartoe, zag een verlaten gebouw en ...fietste door. Een klein stukje verder dacht ik: "Kom op zeg! Verman je eens! Je bent toch geen klein kind meer!"
Hup! Omgedraaid en teruggefietst. Fiets opslot, naar de kerk lopen, deur open en daar stond ik opeens in een bijna lege hal... Jas uitgetrokken en aan de kapstok gehangen en maar eens de kerkzaal inlopen. Veel te vroeg en dus ook een bijna lege zaal. Ik ben ergens in het midden van een stoelenrij gaan zitten en keek een beetje om me heen. Het viel me direct op, hoeveel kinderen er waren. Dat rende en joelde allemaal maar gewoon lekker achter elkaar aan en iedereen leek het gewoon te vinden. Links voor in de hoek stond een band-opstelling. Electrische gitaren, drumstel, keyboard, microfoons, etc. Dat beloofde wat..
Terwijl ik zo een beetje rondkeek, voelde ik me niet helemaal op m'n gemak. Ik hoopte maar, dat er meer mensen zouden komen, zodat ik niet helemaal alleen zou zitten.
Nou..dat was geen probleem! Zomaar opeens was daar het 'uur U' en de zaal stroomde ineens vol. Echt een volle bak! Er zat inmiddels een echtpaar naast mij en de vrouw vroeg aan mij: "Ik zie een nieuw gezicht. Bent u voor het eerst hier?" Ik vertelde in hele korte bewoordingen van mijn zoektocht, bekering en het waarom van deze kerk. Ze was al onder de indruk van m'n verhaal, maar toen ik uiteindelijk vertelde van m'n belangstelling voor die cursus viel zowat haar mond open.
"Nou zeg! Da's ook toevallig! Dus U hebt belangstelling voor de Alpha cursus? Mijn man en ik geven die cursus hier...!"
Toen de dienst begon, werd er eerst gezongen. Geen gezangen in oudbollig nederlands, met een zaal vol mensen die maar wat mee-murmelen. Nee nee.. Opwekkingsliederen in een vrolijk en zwingend ritme. er werd meegeklapt en gedanst op de maat van de band.
En het bleef niet bij één of twee liedjes, integendeel: ik denk dat er wel een half uur gezongen werd!
Ik voelde me goed. Lekker en behaaglijk.
Ik denk niet, maar weet dat ik m'n kerk gevonden heb!! Er werd veel gebeden, veel gezongen en nog meer gebeden en nog meer gezongen. Geweldig!! Er was een eenheid, zoals ik die niet eerder zag. En allemaal heel spontaan. Her en der zag ik nog steeds mensen lopen, die wat drinkwater gingen halen, kinderen die door elkaar liepen, geroezemoes, enz. Maar het had geen chaotisch karakter; het hoorde er gewoon bij.
Tijdens de preek was het al niet veel anders.
De kinderen waren inmiddels naar hun eigen 'kinderdienst' gebonjourd in een achter zaaltje. Op een scherm verscheen: "hulp gevraagd bij de opvang" en hup, daar liepen alweer een paar mensen door de zaal.
Alles in de hele dienst verliep zo spontaan en ongedwongen en het was ook echt een samenzijn, zoals ik dat voor mijn gevoel zou willen. Het was een 'delen' met elkaar.
Ook tijdens de preek van de voorganger was het niet zo, dat iedereen doodstil was. Af en toe reageerde er iemand en de voorganger ging daar dan met een kort grapje op in, waardoor er veel gelachen werd. De preek zelf ging over geluk. Heel toevallig, want Johan en ik hadden het daar gisteren in de stad nog uitvoerig over gehad.
Direct na de preek werd er (uiteraard) weer veel gezongen en gebeden en na de afsluiting hebben we wat stoelen opgestapeld en aan de kant gezet voor de koffietafels.
Een meisje dat de hele dienst naast me had gestaan en gezeten, vroeg me wat ik er tot nu toe van vond en of ik misschien nog een keer zou terugkomen.
"Absoluut!", antwoordde ik haar en daar meen ik elke letter van! God is zó nadrukkelijk aanwezig in deze gemeente, zó voelbaar dat ik Hem bijna aan zou kunnen raken! Deze gemeente lééft. Zoals Jezus leeft!
"Waar twee of meer in Mijn Naam vergaderd zijn, daar ben Ik in hun midden.", zei Jezus eens en dat is in deze gemeente echt voelbaar. Let wel, ik wil geen kritiek uiten op andere kerken, maar voor MIJ is dít zeker weten dé kerk waar ik in de toekomst lid van ga worden... De geloofs-beleving hier is heel intens en open en er heerst een permanente sfeer van aanbidding en delen in de liefde van de Heer.
Tijdens de koffie heb ik nog vrij lang gesproken met de leider van die Alpha-cursus. Op zijn verzoek heb ik hem uitgebreid verteld van mijn belevenissen en hij legde me alles uit over die cursus. Ik heb me ook gelijk opgegeven.
Natuurlijk zullen er mensen zijn die zeggen: "Kun je niet beter eerst even verder kijken?", maar ik weet dat ik niet verder hoef te zoeken. Dit is voor mij de gemeente. Hier wil ik echt blijven. Ondanks dat het nog maar de tweede kerk is die ik bezocht heb, ik wéét dat ik hier thuishoor. Ik dank God dat Hij me bij deze gemeente gebracht heeft en mij deze heerlijke dienst heeft laten beleven.
Om half een vanmiddag stond ik pas weer buiten.
Zo blij en gelukkig als een klein kind...
Almachtige Vader in de hemel,
ik dank U en aanbid U met heel mijn hart!
U bent werkelijk de Allergrootste!!

Geen opmerkingen:

Een reactie posten