Dagboek deel 033 Je bent niet alleen

Zondag, 09-12-2007
Je bent niet alleen..

Ik heb dit plaatje gekopieerd van Trieneke van For Him.punt.nl.
Het is maar een simpel .gif plaatje, maar toen ik het op haar site zag, raakte het mij meteen.
Zo voel ik me heel regelmatig:
Alleen.
Ik wil wel, maar
ik ben alleen
Ik weet wat ik voel, maar
ik voel het alleen
Ik wil het delen, maar met wie?
ik ben alleen.
Ik heb af en toe wat bemoediging nog, maar van wie?
Ik ben alleen.
En zoals deze jongeman op een parkbankje zit, zo zit ik regelmatig thuis.
Niemand om je heen. Niemand om mee te praten. Niemand om samen mee te bidden.
Niemand, die ik kan steunen, of die mij kan steunen.
Ik werk momenteel uitsluitend in de weekenden en dat betekent dat ik niet naar een kerk kan.
Door de week is iedereen aan het werk en bij wie moet je aankloppen voor  een beetje geestelijke bijstand? Ik heb geen idee. Ik ben niet zo thuis in die wereld.
Gisteravond heb ik, voordat ik naar m'n werk ging, geknield om God te vragen met mij mee te gaan naar m'n werk. Ik heb Hem gevraagd om mij vast te houden en zeker in deze hele drukke tijd heel dicht bij mij te zijn. In alle stress en drukte en hektic móéten de orders af. En als het dan keer op keer niet lukt, kan ik behoorlijk uit de slof schieten, om dan uiteindelijk volledig te ontploffen!
Ik wil dat niet.
Ik ben gered door het sterven van Jezus.
Ik wil de rust en kalmte van mijn Heer en Heiland uitstralen.
Dat heb ik gevraagd. Ik heb gevraagd om Zijn Leiding, ik heb Hem gevraagd om mij, zodra het gevaar zich voordeed, te waarschuwen en mij juist op die momenten op te tillen en bij Zich te houden, zodat ik niet in die vervloekte valkuilen van de duivel zou trappen. En dat ging goed.
Aanvankelijk...
De hele avond was één grote ramp. Bij werkelijk elke poging ging er van alles en nog wat fout.
Elke minuut moest ik me concentreren op God, om rustig te blijven. Zodra ik bij wéér een vastloper het afval iets te ruig of te wild uit de machine trok, in opkomende boosheid, was daar Gods stem in mijn hoofd:
"Rustig maar.. Ik ben bij je..Denk aan onze afspraak. Jij richt je op Mij en als het dan trikkie wordt, til Ik je er wel overheen. Denk aan Mij!"
Een uur voor het eind heb ik de machine uitgezet.
Het ging werkelijk niet meer.
Mijn team is gaan schoonmaken en ik ben even gaan rondlopen.
Ik was teleurgesteld. teleurgesteld in het produkt, terleurgesteld in de machine, teleurgesteld in mijn produktie-cijfers, teleurgesteld in mijn eigen capaciteiten, maar vooral teleurgesteld in mijzelf. Dat maalde maar in m'n hoofd. Ik werd kwaad, vreselijk kwaad.
En opeens was het eruit: dat vreselijke vloekwoord. Ik schrok er zelf van en in m'n kwaadheid heb ik een koffiebeker kapot gegooid.
Had ik dáár nou de hele dienst m'n uiterste best voor gedaan? Om op het allerlaatst toch nog te falen? Om aan het eind van het liedje voor de zoveelste keer te ontdekken, hoe ongeloofelijk zwak ik ben?
Misschien zegt iemand anders: "Tsjonge! waar maak je je druk om?! Is dat werkelijk alles?!"
Maar voor mij is dit van levensbelang. Ik heb God een belofte gedaan. En ik heb hem niet gehouden. Ik besef dat, en terwijl ik het schrijf, rollen de tranen nu over m'n wangen.
Ik heb er zó ontzettend veel spijt van...
Sebo