.

.

.

.

dinsdag 25 augustus 2015

Dagboek deel 107 Terugkeer van de Mummie


14-09-2013

Sinds april ben ik bij tijd en wijle behoorlijk ziek door een hardnekkige huidziekte.
Ik kwam er eind juli zelfs door in het ziekenhuis te liggen en daar hield de dingetjes een beetje bij in een soort dagboekje.
Ik wilde dit al eerder hier neer neer schrijven, maar ik was het boekje kwijt.
Zonet vond ik het terug en dus: misschien ietwat verlaat, maar toch..

Hier volgt het stuk.

Wo. 24-07-2013

21:30 u. Wàt een dag, zeg!
Al lange tijd heb ik erg veel last van m'n huid. Zódanig, dat ik bij vlagen gèk wordt van de jeuk.
Nu hadden we besloten om ons in te schrijven voor een "anti-jeuk therapie" die in Nijmegen gegeven zou worden. Een hele poos hoorden we daar niets van, tot op zekere dag opeens een oproep in de brievenbus lag. Dus de auto ingepakt met wat spullen voor de nacht (we zouden vlakbij Nijmegen ergens overnachten) en hùp, opweg.
Eenmaal in Nijmegen aangekomen, moesten we eerst 'gezien' worden door een arts en deze bepaalde dat we de ergste jeuk eerst maar eens te lijf moesten gaan met een teerzalf.
Hoewel ik daar zeer traumatische ervaringen mee had, ben ik er toch in eerste instantie mee akkoord gegaan om niet onwelwillend over te komen.
Helaas bleek mijn angst voor het spul niet geheel ongegrond: een zeldzame allergische reactie was nl. het gevolg...
Mijn huid wàs al erg dun en droog, maar door die zalf is het nu ronduit dramatisch! Elke ochtend bij het wakker worden ben ik volledig uitgedroogd. Van normaal bewegen kan geen sprake zijn, omdat er dan spontaan scheurtjes en kloven ontstaan die dan vervolgens openspringen.
Dit werd van kwaad tot erger en tot overmaat van ramp begon alles ook nog eens op te zwellen.  M'n voeten passen niet meer in hun schoenen, ik krijg m'n armen nauwelijks meer in een blouse en langzaam maar zeker begin ik op een soort "Michelin-mannetje"te lijken en die vervloekte jeuk...die wordt alleen maar erger..

Uiteindelijk eergisteren een 'spoedafspraak' gemaakt en zowaar: we konden komen.

Eenmaal in het ziekenhuis aangekomen, zei de arts vrijwel direct: "Ik geloof, dat we ú maar eens een poosje bij ons houden!!" En zo werd een spoed-afspraak zomaar een spoed-opname.. Vanaf dat moment gebeurde er van alles tegelijk! Eerst zag díé arts mij, toen díé en weer wat later wéér een andere. Er werden foto's gemaakt, een stukje huid weggesneden en tegelijkertijd was een zuster druk in de weer met allerlei stukken verband, zalven en zwachtels. En ondertussen was een opname-arts vol overgave mijn vrouw aan het onderwerpen aan een soort 'kruisverhoor' m.b.t. mijn medicijnen, leefstijl-en gewoonten, enzovoorts.

Toen men alle gegevens had en ik volledig ingezalfd- en gezwachteld, werden we naar een afdeling meegetroond: C4, kamer 14.
En daar zit ik nu. Moederziel alleen op een kamer voor vier bedden. Gelukkig! In ieder geval deze eerste nacht alleen...

Zonet is de zuster nog geweest om de temperatuur te meten: 36,4 C.
Inmiddels in de pyama (voorzover dat kon) zit ik nog even de laatste dingetjes op te pennen, met voor m'n neus nog een heerlijke bak leut. Naast m'n beker staat een flinke emmer met verse gladiolen op de tafel te prijken. M'n telefoon zit aan de lader en ik? Ach..ik duik er zo ook maar eens in; het is wel weer genoeg voor één dag...

Do. 25-07-2013
06:07 u. "Meneer Hilberts..", klinkt het zacht maar doordringend. Pas na enkele herhalingen werd ik een beetje wakker. Naast m'n bed stond een vriendelijk lachend meisje uit Curacao ofzo met een bloeddrukmeter in de hand. Om zes uur 's morgens! Belachelijk!!

12:10 u. De arts is net geweest en de verpleegster om me opnieuw helemaal in te zalven en te zwachtelen. De boel zit een stuk beter nu en men vond dat het gezicht en de armen er ietsje beter uitzien. En eerlijk gezegd: Ik voel me inmiddels ook een stuk beter. En ondanks de nog heel erg dikke benen en voeten tòch al m'n eerste rondje gehad naar beneden. In de hal staan een zestal pc's, waar ik nog even m'n mail heb gechecked en ik heb nog een rondje buiten gelopen. Moeizaam, maar tóch...
Nu, bij terugkomst op de kamer, heb ik zomaar ineens drie buren erbij! En dát, zonder eerst mijn toestemming te vragen!!! Ongehoord! Ik dien een klacht in..hihi.
De drie heren op de kamer zijn alle drie aan bed gekluisterd. Alledrie ademend door een pijpje. Dat doet mij beseffen hoeveel mazzel ik heb, dat ik nog mobiel ben...


Wek mijn zachtheid weer
    Geef mij terug
de ogen van een kind

Dat ik zie wat is
    en mij toevertrouw
en het licht niet haat.

                         ---de muur van het Stiltecentrum---

17:00 u. Net op tijd terug op zaal voor de 'pillendraaier'. Van 15:00 tot zonet om de tafel gezeten met de 'jeuk-goeroe'. Daar mee bedoel ik de psycholo9ge van de zogeheten jeuk-krab-training, die ik ga volgen in oktober. Natuurlijk wilde ze zoveel mogelijk achtergrond-info horen en dus moesten we naar een achterafkamertje in de vleugel hiernaast. Bij de terugkeer echter kwamen we voor een gesloten deur. En omdat het waarschijnlijk om een nieuwe vleugel ging, was deze volledig leeg en uitgestorven. Roepen hielp niet; niemand hoorde ons. Gelukkig vond ik ergens een open deur en wat verderop nóg een, zodat we uiteindelijk, via wat omwegen, toch weer terug konden komen op mijn afdeling.
Oh ja, nog een klein nieuwtje: zaterdag a.s. mag ik alweer naar huis! Yes! Dr. Oostveen is bijzonder tevreden over het verloop en herstel. Vanuit het Radboud wordt thuiszorg geregeld voor het zalven/zwachtelen. Natuurlijk heb ik het nog aan niemand verteld, want voor hetzelfde geld verandert het weer..
Zo. Het eten is weer op. Aardapp./boontjes/gehakt/rauwkost en een kwarktoetje. En dan nu even naar beneden om op internet mijn mail effe te checken en misschien een wandelingetje te maken.

19:30 u. Terug op zaal. Één van de drie heren blijkt een dame. Het is nog steeds bezoekurr en ook zij heeft bezoek. Haar man is geweest en nu zit er een jong stel van 19/20 jaar. Geen van hen zegt iets en je kunt aan de lichaamstaal van het stel zien, dat ze 'hun tijd min of meer uitzitten'.
Zelf ben ik net terug van buiten. "t Is heerlijk nu. De zon is weg en er staat een heerlijk verkoelend briesje tussen de hoge gebouwen.

20:45u. Zonet telefoon gehad. Een oud-ouderling van onze vorige gemeente. Een mooi en lief telefoontje. Hij vroeg naar mijn strijd en hoe ik daar nu in stond. Wel, het moge duidelijk zijn: het ontbreken van zwaarmoedigheid èn de aanwezigheid van voldoende humor en zelfspot wijzen er toch onomstotelijk op, dat er van grote strijd gelukkig geen sprake meer is. Wat niet wil zeggen dat die er niet geweest is. Integendeel: ik geloof dat ik niet eerder in mijn leven een dergelijke strijd heb geleverd. Waarbij dé grote hamvraag natúúrlijk was: WAAROM??
Ik gelóóf toch? Ik hèb me toch laten zalven? Ik hèb m'n zonden toch bij Hem gebracht? En dus: wáárom dan tòch nog deze ziekte?? Waarom dan tòch geen genezing? Heeft Hij hier soms een bedoeling mee? Ben ik soms de 'schulddrager' ("tot in het 3e en 4e geslacht..")?? Of laat Hij het gewoon toe, omdat het nu eenmaal zo is en Hij toch geen bedoeling heeft met evt. genezing..."..dus laat maar zo.."??

Vragen, strijd, méér vragen, woede, nòg meer vragen, opstand, enz. enz... Geloof me: ik heb wel degelijk strijd gehad en met de regelmaat van de klok nog steeds!


Vrijdag 26-07
11:30 u. Jaja, ik weet het.. Het is al laat.
Natuurlijk werd ik om zes uur weer gewekt door de vriendelijkste glimlach allertijden.
Bloeddruk was toch wat aan de lage kant. Na een hele goeie nacht te hebben gemaakt, heb ik me om 08:oo u. eerst eens volgepropt met vier sneetjes brood met kaas en vlees en een flinke bak koffie. Nog maar net klaar met eten, kwam mijn fanclub op bezoek: zes dames tegelijk, die allemaal zéér belangstellend naar mijn lijf keken! (gelukkig heb ik een sterk hart..) Ik wilde eigenlijk wel € 3,= per handtekening vragen, maar daar hadden de dames geen belangstelling voor; ze hadden slechts oog voor m'n lijf (!) Helaas kreeg ik even later concurentie in de vorm van een mannelijk, zeer jaloers wezen, dat zich 'professor' noemde. (pff..snob..)
Nadat ik eindelijk uitvoerig bevoeld, bekeken en bestudeerd was, werd ik opnieuw (gedeeltelijk) 'ge-mummificeerd'. De rest moest gebeuren, ergens op een dagbehandeling. Ik kan je wèl vertellen: als ik er nòg eens naartoe moet, vraag ik km-geld. Klere, wat een takke-end zèg!! Eenmaal weer terug op zaal (ik ben buitenom gelopen) moest ik nog geprikt worden voor de trombose, maar dat wilde nog niet lukken: de huid boog de naald krom, hihihi..
Inmiddels is het 12:00 u. en staan er zes boterhammen (!) voor m'n neus met een gekookt eitje en natuurlijk de niet weg te denken koffie.

13:30 Even weer een rondje gelopen en ergens buiten lekker op een bankje gezeten om wat mensen op te bellen. Het gaat nu alweer een stuk beter. M'n voeten en benen zijn een stùk dunner en m'n armen en gezicht zijn bijna weer normaal. Vooral met m'n gezicht gaat het uitstekend! De normale kleur is weer terug en de vurigheid is eruit. Wel is alles nog kurkdroog, maar ook dat zal steeds beter worden, zegt men.
Ook nog even met m'n lief gebeld en ja hoor..ik kon m'n mond niet houden! Het flapte er zomaar uit, dat ik zaterdag naar huis mag. Inmiddels had ik het wel aan enkelen verteld, maar nog niet aan Greet, omdat ik het als een verrassing wilde houden.

16:14 u. Ik kom net uit het Stilte-centrum na een wandelingetje in het park. 't Is voor iemand met mijn huid nu heerlijk weer. Een lekker wandelingetje gemaakt en vervolgens een poos in het park de dingen van de laatste dagen overdacht op een bankje.
Bij terugkomst in de grote hal ben ik eindelijk maar eens dat 'stilte-centrum' binnengegaan. Ik was het al vaker van plan, maar het kwam er eenvoudig niet van.
Nu, eenmaal binnen, was het zó goed om daar te zijn. Terwijl ik op een bankje ging zitten en de omgeving op me in liet werken, kwam er een heerlijke rust over me en het deed me goed om een moment alleen te zijn met m'n gedachten en even in alle rust te praten met mijn God. Ik heb Hem bedankt dat Hij mij heeft vastgehouden op de momenten dat ik Hem in mijn wanhoop losliet. Weer ééns temeer besef ik hoe goed het is om bij Hem te zijn en Zijn nabijheid te mogen voelen.
Nee, ik ben niet genezen. De ziekte is altijd aanwezig, alleen lijkt de uitbraak nu de kop ingedrukt te zijn. Toch weet ik mij meestal bij Hem geborgen, ondanks alle strijd, en al begrijp ik nog steeds de "ham"-vragen niet. Toch moet ik toegeven dat het ook wèl vaak erg moeilijk is om aan Hem vast te houden...

20:40 u. Lange tijd buiten geweest. Het bezoek was tot 20:00 u. en ik wilde eigenlijk wegblijven tot het bezoek weg was. Bovendien: wat moet ik op de kamer zoeken als het buiten zo lekker is?
Natuurlijk heb ik nog even met m'n liefje gebeld. Ze was uit eten bij een goeie vriend van me. Terwijl ik met haar belde, zag ik vanaf de hoofdweg een oudere surinaamse/antiliaanse (?) man aankomen met een jongen van een jaar of acht. Het knulletje was constant in beweging, totdat opa vlakbij de ziekenhuisingang was aangekomen. De vader van het jochie kwam het ziekenhuis uitlopen, gaf vader/opa een hand en een omhelsing en liep vervolgens, met het knulletje aan de hand, weg van het ziekenhuis. Opa en kleinzoon hadden samen een ommetje gemaakt. Terwijl vader en zoon wegliepen, draaide het ventje zich telkens opnieuw om naar opa, roepende: "Tot ziens, opa!!", onderwijl voortdurend 'handkusjes' overblazend, tot ze uiteindelijk uit het zicht waren.
Toen de oude man vlakbij mij was, zei hij met z'n surinaams accent: "Nou wordt het lekker buiten, hè meneer?" Ik antwoordde bij wijze van grap: " Zeker! Maar vàst niet zo lekker, als weten dat je kleinkind zóveel van je houdt en zó gek met je is, hè?" Hij lachtte breeduit en riep vrolijk schaterend uit: "Zeg dàt wel, meneer!! Dat maakt je hele dag weer goed!!" We lachten en wensten elkaar een goede nacht, waarop hij naar binnen liep, een brede grijns van oor tot oor op z'n ouwe bruine kop.
Het stelt misschien niets voor, maar wat kan zo'n klein intermetso belangrijk zijn! Ondanks alles verging ik van de jeuk, maar gelukkig leidde dit kleine voorval mij daarvan af.

21:55 Nog een laatste bakkie en dan naar bed. Morgenvroeg mag ik misschien even douchen, voordat ik wordt verbonden..

za. 27-7-'13, 9:00 u. Een kort, maar uiteindelijk goede nachte gehad. Nu net m'n ontbijtje op en dan begint het 'mummificeren' weer. Helaas mag ik niet douchen.

11:40 u. Grétha is inmiddels onderweg om mij op te halen. Gelukkig maar. Het gaat echt heel goed nu. Vanmorgen bij het weghalen van het verband, zagen de benen en voeten er geweldig uit! Nog een paar dagen mbv thuiszorg zwachtelen en klaar is kees! Het lichaam is nog wel erg droog, maar dat is slechts een kwastie van blijven smeren en vet houden.
Terwijl ik dit schrijf, is het buiten behoorlijk donker geworden en het regent intussen. Greet had al gezegd dat men noodweer verwacht en daar lijkt het ook al aardig op.. Onheilspellende wolken, waaruit het nu ook af en toe bliksemt en dondert.
En ik? Ik zit deze laatste zinnen eigenlijk alleen mijn tijd te verdoen in afwachting van de lunch en van Greets komst.

Ik sluit dit af, ga m'n tas inpakken en dan, na het eten, alvast naar beneden. De zusters hebben me alles al gegeven, wat ik mee moet hebben, dus ik kan zó weg, als ik wil.

Bij thuiskomst zal ik dit alles op m'n site zetten en wie weet: misschien tot dan!

God's zegen,

Sebo Hilberts

Geen opmerkingen:

Een reactie posten