Dagboek deel 106 Who am I..


Zondag, 20-01-2013

Het is nog maar 05:30 uur.  Ondanks dat ik niet al te vroeg naar bed ging, ben ik er nu toch alweer uit. Nog steeds een propvol gevoel van het vele eten van gisteren en hierdoor telkens de ene oprisping na de andere.

Eigenlijk ben ik de hele week al erg vroeg uit bed, maar dat heeft andere oorzaken.
Al enige tijd wordt ik volledig krankzinnig van de jeuk. Intense jeuk over het hele lichaam. En dat ik er daardoor niet al te florisant uitzie moge duidelijk zijn! Dikke rode plekken en vlekken over het hele lijf, roodomrande oogies door slaapgebrek en dood-en-doodmoe. Totaal afgerost (door ruggekrabber en kartelmes) en uitgeblust zit ik hier nu effe te schrijven.
Op wat uitspattinkjes na zo hier en daar, lijkt het of de rust enigszins in het lichaam terugkeert. Heel langzaam lijkt er wat verbetering op te treden, maar verlost ben ik er nog lang niet van.
Het zal je niet verbazen dat dit alles ook van alles en nog wat met m'n emoties doet. Gevoelens van onvrede, teleurstelling, boosheid, intense woede, verdriet, ongeloof, opstandigheid, recalsitrantie en dodelijke vermoeidheid wisselen elkaar in rap tempo af en tussen het gekrab door is er weinig ruimte voor ademhalen en tot rust komen, voor de volgende verrassingsaanval van jeuk zich manifesteert. En het vervelende, rampzalige van deze jeuk is dat het lijkt of er onderhuids ontelbare beestjes voelbaar door je lichaam heen kruipen. Van kop tot teen en dus: krab ik de ene seconde op m'n rug; de volgende seconde moet ik als een gek in de weer op m'n voeten, of benen of waar dan ook. Inzalven en zo de huid wat verzachten, helpt allang niet meer. Het zit niet op m'n huid, daar zit alleen het resultaat van het vele krabben; de wonden. Nee, het zit eronder...

Natuurlijk heb ik me suf gebeden. Wij allebei, Greet en ik. Maar het leek niet te helpen. Resultaat: ik keerde me tegen God, als Hij me dan niet hielp, had ik Hem dus ook niet nodig! En dus: wèg ermee!! Abonnement op "Dagelijks Woord" van de e-mail geschrapt, bijbel in de hoek gegooid, naar de huiskring van de kerk moest  Greet maar alleen gaan  en als we baden voor het eten, liet ik haar dat doen. Ik was effe niet meer "on speaking terms" met de Here God. Ik was boos op Hem..nee..woedend en had het helemaal gehad!

Ik mag van geluk spreken dat de Here God niet mijn geduld heeft..
Ik mag van geluk spreken dat de Here God niet mijn temperament heeft..
Ja, ik mag van geluk spreken..

Het meest voor de handliggende zou zijn, dat de Heer zou zeggen: "Oh? Staat de vlag er zó bij? Dan zoek het ook maar lekker uit! Ajuu paraplu en red oe d'r met!!"

Want dat is immers wat ik deed? Zó akelig kort door de bocht, dat Jos Verstappen er doodsbang van zou worden.

Maar in de afgelopen 24 uur heb ik eens temeer weer wat leren beseffen. God is goed, is niet rancuneus of opstandig, maar juist heel zachtaardig, vergevingsgezind en bemoedigend. Aarzelend en eningszins schoorvoetend en nogal beschaamd bij Hem terugkomend, merkte ik, dat ik gewoon welkom was, alsof er niets gebeurd was. M'n spijt betuigend voor alle scheld-kannonades en verwensingen, liet Hij me wat zien. Zonet..enkele minuten geleden.
Ik las in Zijn Woord en kwam zomaar dit stukje onder ogen:
"Je moet echter in alles nuchter zijn, je lijden aanvaarden, je werk als verkondiger van het evangelie doen, je dienende taak vervullen." (2 Tim. 4: 5)
En:
"Maar al moet u nog korte tijd lijden, God, de bron van alle genade, heeft u geroepen om in Christus Jezus deel te krijgen aan Zijn eeuwige luister. God zal u sterk en krachtig maken, zodat u staande zult blijven en niet meer zult wankelen."(1 Petrus 5:10)

Ik heb het niet verdiend, met mijn botte geduld van 0,002 nano-seconden, maar toch gaat Hij mij sterk maken om stand te houden en tegen deze ziekte te blijven vechten.

Om in Elvis' woorden te spreken:
"Who am I, that the King would bleed and die for..."
(not for me for sure...)
But still, to that old rugged cross, He'd go, for...who am I...?

In Zijn liefde verbonden,

Sebo Hilberts