Dagboek deel 048 Gebeds-verhoring en teleurstellingen

Donderdag, 14-02-2008

Tsja...en daar zit ik dan.
Een maand ben ik nu lid van een christelijke dating-site. Ontzettend veel mailtjes beantwoord en twee “kandidaten” waar ik al wat langer mee mail. Met één van de twee chatte ik al bij het eerste contact en dat “klikte”eigenlijk direct. Het gaf me ook een goed gevoel. We praten over de zelfde dingen en dezelfde dingen interesseren ons. Met name op het gebied van ons beider geloof zitten we vrijwel op één lijn: we hebben eenzelfde geloofsbeleving.
Ook qua humor hebben we niet te klagen, dat zit echt helemaal goed! Dezelfde humor en dus ook dezelfde grappen en grollen.
Zoals ik al verteld had, hebben m’n nieuw verworven vriendin en ik kort geleden een ontmoeting gepland. We zijn inmiddels een kleine maand intensief en langdurig met elkaar aan het chatten, nu eens met, dan eens zonder webcam. Voorzichtigheidshalve neem ik zelden het initiatief tot de webcam, om niet opdringerig over te komen ofzo.
Nou moet ik eerlijk zeggen, dat ik zo bleu ben als een pakje “bleu-band” en dus eigenlijk niet goed kan inschatten, wat nou verstandig is en wat niet. Dus ik doe maar wat, in de hoop de ander niet te kwetsen. Nou valt dat inmiddels bij haar wel mee, getuige ook de vele toch wel erg intieme gesprekken die we samen hebben. Toch moet ik eerlijkheidshalve toegeven, dat het voornamelijk mijn eigen “angst voor de angst” is, die mij weerhoudt van verdere initiatieven.
Tot zij kwam met het voorstel om maar eens een keer uit eten te gaan, als ik gestopt was met roken.
Tsja...dat zeg je tegen mij..gek op eten en uitgehongerd op relatie-gebied....
Het zal je niet verbazen dat ik toehapte als een gretige goudvis in een veel te klein kommetje water!
Echter, toen de eerste euforie over haar voorstel voorbij was en plaatsmaakte voor wat meer rationele gedachten, stelde ik aan haar voor om maar eerst eens elkaar te ontmoeten voor een kop koffie. Een korte “live”-kennismaking, nadat we elkaar al zo vaak gesproken hadden. (ik was bang -alweer- voor van alles en nog wat...Ja, ja, een mens kan zich wat in z’n hoofd halen...
Maar goed, ze ging ermee akkoord en ik stelde voor om naar haar stad te komen. Ik moest op die-en-die-dag toch in een naburige stad zijn, dus ik kon wel even doorrijden.
“Ben je gek! Dan kom ik toch ook daarheen! ‘k Wil daar toch even kijken bij die-en-die winkel.”
Aldus spraken we af. Vóór de overeengekomen datum zouden we nog even een tijd afspreken.

Dinsdagmiddag spraken we elkaar weer.
En ze zegde het af...
Eerst met een twijfel (ik weet niet of ik kan) en later met de woorden dat ze nou niet echt stond te springen en te juichen. Dat ge-date...
Ik hield me enigszins op de vlakte.
Maar het moge duidelijk zijn, dat ik me daar in m’n huisje even door de grond voelde zakken.
M’n eerste afspraakje in meer dan 25 jaar..
zegt af....

Ik had er werkelijk enorm naar uitgekeken. Ik had ervoor gebeden. Een nieuwe broek gekocht, een leuke trui en blouse, ik bad er voor dat God me zou leiden en me de juiste dingen zou laten zeggen. Ik deed m’n uiterste best (doe ik nog wel) om van het roken af te komen, wetende hoezeer zij daartegen is, Ik had aan Johans vrouw gezegd, dat zij me eerst maar even moest “controleren” of ik ermee door kon. Ik leefde er naartoe, ik keek er naar uit en ik zou ik niet zijn, als ik niet onmiddelijk mijn allerbeste vriendin, m’n zus, op de hoogte zou stellen van het gebeurde! En Johan, m’n maat.

Maar het mocht niet zo zijn..
Weg euforie.
Weg geloof.
Weg enthousiasme.
En ik moest nog naar m’n werk.
Met een diep gevoel van teleurstelling reed ik op m’n scootertje naar de zaak.
Klep van de helm los, dan leken de tranen van de wind te komen. Die hele middag (het waren maar drie uren) leek wel een eeuwigheid te duren. Om vijf uur was ik vrij. Terug naar huis en klaar maken voor de Alpha-cursus. Ik wilde erheen, maar ook eigenlijk niet. Wat had het voor zin? Waarom zou ik eigenlijk gaan? M’n hoofd stond er totaal niet naar. Maar ach..ga toch maar..wie weet..misschien kom je wel even op andere gedachten...

Om half zeven was ik op de Alpha. Ik had geen zin in eten, maar eigenlijk best honger. Toch maar doen. Na het eten de dvd van Nicky Gumble, over...gebed...

Ja...daar moet je me NU mee aankomen, daar zit ik écht op te wachten...
Gebed en gebeds-verhoring. Daar ging de avond over.
Het duurde even, maar naarmate de dvd vorderde en daarna de gesprekken kwamen, verdween m’n gevoel van teleurstelling. Ervoor in de plaats kwam langzaam, heel langzaam begrip.
Wie zegt, dat God mijn gebeden verhoort op het door mij uitgekozen tijdstip?
Waar zegt God dat hij AL mijn gebeden verhoort?
Wie zegt dat God mijn gebed niet verhoort op een later tijdstip?
Of in een andere situatie? Met betrekking tot een andere persoon?
Ik heb mijn leven toch in Zijn handen gelegd? Ik vraag toch altijd aan God om mij te vormen naar het beeld dat Hij van mij heeft?
En wat vraagt God aan mij?
Vertrouwen..
“Vertrouw je Mij?”
“Vertrouw dan ook dat IK jou gebeden verhoor. Maar JIJ bepaalt niet. Dat doe IK. Dáárom heb jij je leven aan Mij gegeven, zodat IK jou kan vormen naar MIJN beeld. Dat vráág je toch elke dag? Nou dan...Vertrouw Mij dan ook!”

Tsja...en daar zit ik dan..
De teleurstelling is weg.
Wat overblijft is vertrouwen,
maar toch ook wel een beetje verdriet...

Mag het even..?

Soms lijkt geloven net op lopen in de mist.
Je oriënteert je op het enig overgebleven lichtpuntje,
in de hoop niet te zullen struikelen...
Gods warmte en zegen,
Sebo