Dagboek deel 077 Hoe nu verder

woensdag, 01-10-2008

Nog een maandje wachten, dan ben ik jarig.
Op 7 november word ik alweer één jaar oud...
Wat is dit jaar vliegensvlug voorbij gevlogen! En wat is er veel gebeurd in dit jaar!
Wie mij op 1 oktober 2007 verteld zou hebben dat ik
- zeer binnenkort tot bekering zou komen,
- God echt en intens zou ervaren,
- lid zou worden van een kerk,
- actief zou worden binnen die kerk,
- nieuwe vrienden zou opdoen,
- zelfs verkering zou krijgen,
- en (nóg gekker) trouwplannen zou maken,

...zou ik aangekeken hebben, of diegene gek zou zijn.
Waarschijnlijk zou ik hem of haar gevraagd hebben, wat dat voor drugs zijn, die hij/zij gebruikt...
Moet wel een geweldig goedje zijn...!

Maar nietemin is het toch allemaal gebeurd. En allemaal bínnen één enkel jaar!
Kun je je voorstellen, dat mijn emoties af en toe even hopeloos met elkaar ruziën om de eerste plaats? Verbijstering, verbazing, verwondering, vreugde, geluk, twijfel, angst, blijdschap, dankbaarheid, onzekerheid, spanning...allemaal volgen ze elkaar regelmatig in sneltreinvaart op...

Hoewel ik ruimschoots voldoende te vertellen heb, weet ik de laatste tijd dan ook maar nauwelijks waar ik moet beginnen. De inspiratie is er wel, maar waar moet ik het over hebben?

Twee hele belangrijke aspecten hebben mijn leven behoorlijk op z’n kop gezet:
Natuurlijk allereerst m’n bekering, en daarna sinds kort m’n vèrkering.
Stond ik er voorheen nooit bij stil, nu dacht ik bij het nemen van besluiten ineens: “Wat zou Jezus doen in dit geval?” En tegenwoordig ook: “Hoe zou Gretha er tegenover staan?” Nooit eerder heb ik op een dergelijke wijze rekening hoeven houden met derden. Niet dat ik een egoïst ben, maar toch: ik was altijd alleen, dus..een besluit nam ik altijd voor mezelf. Dat maakt het leven wel erg gemakkelijk en eenvoudig en ik heb me er dan ook altijd best prettig onder gevoeld.
Maar toch...nu ik ook die andere kant leer kennen, die kant van het samen zijn, zou ik voor geen goud meer willen ruilen! Er komen zoveel nieuwe dingen op me af. Het simpele geluk van ‘s avonds samen op de bank zitten, zonder dat er iets speciaals gebeurt. Elk een wijntje, kaarsjes aan, muziekje aan en dicht tegen elkaar aan lekker wegzwijmelen bij het maken van allerlei plannen. Samen praten met de Here God, waar ik dat voorheen alleen deed. Ohh, hoe vaak heb ik erover geschreven en even zovaak ‘wist’ ik heel goed waar ik het over had, maar nog nooit had ik het ervaren! En dan zomaar, opeens, zie ik mijzelf daar op die bank, terwijl er iemand tegen mij aanleunt en ondertussen zachtjes met de Here God praat.
Kun je je voorstellen, dat ik overmand wordt door een intense dankbaarheid? Zóveel geluk, samengepropt in één enkel moment is soms gewoon even teveel voor één mens...
Natuurlijk was ik niet ongelukkig. Integendeel, ik kan best van mezelf zeggen, dat ik een gelukkig mens was, zeker sinds ik de Here Jezus heb leren kennen. Daarvoor ook wel, maar op mijn manier. Later, na mijn bekering, op Zijn manier. En nu, met Gretha aan mijn zijde, krijgt mijn leven zó’n geweldige nieuwe dimensie, een hele nieuwe inhoud.
Nooit in mijn leven had ik er van kunnen dromen dat ik ooit verkering zou krijgen met een kind van de Heer. Ja...gewenst heb ik het wel, maar daar bleef het dan ook bij. En om niet te zwelgen in zelfmedelijden of eenzaamheid, beriep ik me op alle goeds dat ik al had. Ik was zo toch ook best gelukkig? Nou dan! Hou je dan niet bezig met dingen, die je toch niet hebt! Wat niet voor jou is weggelegd is niet voor jou weggelegd! Klaar! Zo is het nu eenmaal!

Melody, Johan’s jongste dochter, had in haar tienerjaren op haar kamertje een foto hangen van haarzelf te paard, met daaronder een spreukje:
“Leer te kijken naar de dingen die je hebt, niet naar de dingen die je niet hebt.”
Dat heb ik altijd geprobeerd en dat ging me ook best aardig af. Zo slecht had ik het immers niet!
Toch heeft ieder mens wel dromen of wensen en dat is ook goed. Maar soms, heel soms, voelde ik me best een beetje eenzaam. Niet dramatisch, maar toch...

En zie daar: terwijl ik kijk naar alle goeds dat ik heb, komt heel stiekempjes dat wat ik niet heb toch nog op m’n pad...

Zelf veeg ik m’n ‘laatmenaat-vloer altijd. Nu staat er een heuse stofzuiger op de overloop..
Er staat een wasmand in de gang met....opgevouwen (!!) wasgoed.. Ja, handdoeken vouw ik op, maar een t-shirt? Ondergoed? Sokken? Weghangen-en leggen is simpeler, veel simpeler. Ik stik opeens in de nieuwe pannen en mijn koelkast wordt ineens bevuild met allerlei gezonds... Belachelijk, maar God weet, hoe dankbaar ik ben en hoezeer ik geniet als ik haar bezig zie met van alles en nog wat. Hoe zij van m’n huisje ‘ons huisje’ maakt. Ook zit er in de kerk ineens iemand naast me, die bij me hoort.
Allemaal kleine dingetjes. Hele kleine dingetjes, die toch zo ongelovelijk belangrijk zijn geworden! En wat heb ik ervoor gedaan om het te verdienen? Helemaal niets! Totaal niets!

Ik heb de Here God in mijn hart en Zijn kind, mijn Greetje aan mijn zij.
Ik hoef niet te kijken naar wat ik heb: ik word er elke dag mee geconfronteerd.
En de dingen die ik niet heb..?

Ach...wat heb ik dan niet..???