.

.

.

.

dinsdag 25 augustus 2015

Dagboek deel 074 Het eerste weekend

Dagboek deel 74
Het eerste weekend

maandag, 08-09-2008

Zo! Daar ben ik dan weer!
Mijn Greetje is weer thuis en is, als het goed is, inmiddels aan het werk.
Zaterdagmorgen om 12:00 uur was ze hier. Met haar eigen sleutelsetje kon ze naar binnen, terwijl ik nog lag te slapen. Alleen...ik had met m’n stomme kop de achterdeur aan de binnenkant op de knip gedaan, dus...werd ik wakker gebèld, inplaats van geroepen met verse koffie. Stommeling die ik ben! Daar had ik nou juist zo naar uitgekeken...

De laatste keer dat ik een logé had was járen geleden, op de flat. Ergens in 1990 of ‘91. Dat was mijn zus Heidi.
Nu had ik wéér een logé. Geen vriend, kennis, collega of familielid, maar...iemand die van me houdt en waar ik van hou. Dat gaf toch een zekere lading aan de hele sfeer, temeer omdat we besloten hadden om niet bij elkaar te slapen.
Zou het wel goed gaan? Zouden wij ons in kunnen houden? Zou zij zich wel veilig voelen in een vreemd huis? En toch ook wel: wat zouden anderen ervan denken? Met name in háár omgeving? Niet, dat we ons daar ook echt iets van aan moeten trekken, maar toch..het speelde wel mee.

Ergens diep in mij groeit het besef, dat het vrijgezellenbestaan langzaam maar zeker aan het afbrokkelen is. Het begin van een nieuwe periode in mijn toch al zo nieuwe leven als kind van de Heer dient zich aan. Tegelijkertijd lijkt het einde van een oude periode in zicht.
Mijn levensstijl, waarin ik enkel verantwoording schuldig was aan God en mijzelf, zal hier en daar wat bijgeschaafd en aangepast moeten worden. Met roken lukt dat al aardig, maar er zijn ook andere zaken die ‘aandacht’ vereisen. Maar ja, wat wil je ook: als er zomaar ineens een vrouwspersoon in je huisje komt en van alles en nog wat gaan aanpakken. Ramen krijgen opeens de vreemde eigenschap dat je er doorheen kunt kijken, zonder strepen te zien.. Hoe dóén die vrouwen dat eigenlijk...??? Kastjes worden leegghaald, spulletjes verplaatst, etc. Spulletjes van haar komen er opeens bij.. Dat gaf toch eerst even ergens heel in de verte een gevoel van inbreuk...maar tegelijk voelde het toch ook wel goed!
Ook merk ik dat ik wat minder aandacht heb voor mijn schrijven, maar daar ga ik wat doen. Men kan nou eenmaal niet verwachten dat twee vrijgezellen zomaar ineens als donderslag bij heldere hemel geen ènkel momènt meer nodig hebben voor zichzelf. Zeker voor mij geldt dat, maar natuurlijk ook voor haar. En dus hebben we al half en half besloten dat een bovenkamertje van haar wordt en mijn voorkamertje van mij. Zo kunnen we ons allebei toch af en toe even lekker terugtrekken en alleen zijn met onze eigen gedachten, bezigheden en emoties. Je kunt elkaar nu eenmaal niet 24 uur per dag op de lip zitten.
Hoewel.....???

Geen opmerkingen:

Een reactie posten