.

.

.

.

maandag 24 augustus 2015

Dagboek deel 045 Over vergeving en zomaar even wat...


zaterdag 02-02-2008

De zon schijnt volop.
Toch zit ik binnen.
Het waait wel hard.
Geen zin om naar buiten te gaan.
De straten zijn nog nat, het regent af en toe een beetje...

Om half vijf vanochtend was ik al wakker. Om vijf uur zat ik fit en wel achter de koffie. Pc-tje aan en eerst maar eens kijken of ik post had. Ja dus..
Ik heb in m’n hele leven nog nooit zoveel post gehad van de andere sexe..
Sinds ik m’n profiel op een christelijke dating-site heb gezet regent het reacties op m’n profiel.
Ik voel me er best wel gevleid door, maar er zitten toch ook minder leuke reacties tussen. Een week nu, zit ik op CM (Christian Match) en in die week ben ik er ook best wel druk mee geweest. Tijd om even pas op de plaats te maken. Ik doe even niets meer, want het overspoeld me een beetje.
Wel heb ik aan CM iemand overgehouden, die ik nu al als een erg goeie vriendin zie en waar ik bijna dagelijks wel “even” mee praat. Lees, een uurtje of drie per keer, en je hebt een idee...
Ik voel me er erg bij op m’n gemak, maar...
Door deze voor mij hele nieuwe ontwikkeling heb ik me nauwelijks tijd gegund om ook over andere zaken na te denken. Zo heb ik weinig gelezen in Gods Woord en tijdens m’n dagelijkse stille tijd merkte ik dat m’n gedachten steeds weer afdwaalden. En dat, terwijl met God praten toch wel zo’n beetje het belangrijkste in mijn leven is!!

Ja ja...als ik eenmaal ergens mee begin stort ik me er ook volledig op. Vaak heeft dat tot gevolg dat er een kort, hevig enthousiasme is, dat vervolgens weer afzwakt om dan even snel te verdwijnen als het kwam. Dat is nu niet het geval. Maar omdat het om het op Één na belangrijkste in mijn leven gaat, dwing ik mezelf nu om even niets meer te doen. Ik zie wel...
Mijn God is voor mij het allerbelangrijkste en het wordt hoog tijd om me weer eens lekker te verdiepen in Hem en in mijn eigen gevoelens voor Hem. Tijd om weer lekker te lezen, na te denken over het gelezene, en er over met de Schrijver te praten.

Ach...
Zo’n weekje “vakantie in ‘hartjes-land’..” is toch ook wel weer leuk, hoor. Ik merk dingen bij mezelf die ik al lang geleden verloren dacht te hebben...
En daar zit ik nu dus een beetje over te mijmeren. Gevoelens, die ik al lang niet meer had, komen opeens weer naar boven. En het is prettig om dat te ervaren. Ik voel me er goed bij en het is fijn om te ontdekken dat ik toch nog steeds niet echt ‘uit de markt’ ben. hahaha..

Maar goed! Zoals gezegd: het is tijd om weer bij de les te blijven. Tijd om te onderzoeken en te ontdekken, waar het in mijn leven allemaal om te doen is: de Heer leren kennen, te groeien in Zijn Liefde en Genade en te proberen te leven naar Zijn Woord. Echt, lieve lezer, je houdt het niet voor mogelijk in wat voor griezelig kleine hoekjes die duivel verstopt zit. Er hoeft maar íéts te gebeuren, terwijl ik er even niet met m’n hoofd bij ben, en het gaat al fout!
Ik heb inmiddels wel ontdekt dat Paulus het in z’n brief aan de gemeente van Efeze bepaald niet bij het verkeerde eind had! Lees het maar eens:

Efeziërs  6: 10-24
Houd stand

10 Ten slotte, zoek uw kracht in de Heer, in de kracht van zijn macht. 11 Trek de wapenrusting van God aan om stand te kunnen houden tegen de listen van de duivel. 12 Onze strijd is niet gericht tegen mensen maar tegen hemelse vorsten, de heersers en de machthebbers van de duisternis, tegen de kwade geesten in de hemelsferen. 13 Neem daarom de wapens van God op om weerstand te kunnen bieden op de dag van het kwaad, om goed voorbereid stand te kunnen houden. 14 Houd stand, met de waarheid als gordel om uw heupen, de gerechtigheid als harnas om uw borst, 15 de inzet voor het evangelie van de vrede als sandalen aan uw voeten, 16 en draag bovenal het geloof als schild waarmee u alle brandende pijlen van hem die het kwaad zelf is kunt doven. 17 Draag als helm de verlossing en als zwaard de Geest, dat wil zeggen Gods woorden. 18 Laat u bij het bidden leiden door de Geest, iedere keer dat u bidt; blijf waakzaam en bid voortdurend voor alle heiligen.

Het is zó ontzettend moeilijk, om bijna elke minuut van de dag op je hoede te zijn. Ik krijg dat gewoon niet voor elkaar! En juist op díé momenten gebeurt er dan weer iets waardoor ik de fout in ga. Ik wordt kwaad, of ik gooi het bijltje er bij neer, of ik geef God de schuld door te zeggen: “Waarom heeft U mij dan ook niet gewaarschuwd??! U wéét toch hoe zwak ik ben??!”
Ja, ja..wij mensen zijn bijzonder creatief in het bedenken van excuusjes en beschuldigingen, om zelf maar niet schuldig  te hoeven zijn...
Maar..er is natuurlijk wel ook nog altijd onze eigen wil! Als het Gods bedoeling was om ons volledig te besturen, had Hij wel robotjes gemaakt. Daar had Hij dan de hele dag mee kunnen spelen. Maar dat heeft Hij niet gedaan. Integendeel: Hij heeft ONS gemaakt en elk van ons met een heel eigen identiteit en karakter en bovenal: een eigen wil! WIJ gaan, en dus IK ga in de fout.
En is dat erg? Ja...als je het niet meer kunt of wilt herkennen en erkennen. Maar voor díégenen die hun fouten zien en willen toegeven aan de Heer, heeft Hij iets heel bijzonders: vergeving!
Niets, helemaal niets, is zó belangrijk op deze wereld als vergeving. In de hele grote drama’s in ons leven, maar ook in de hele kleine dingen.
..
(Hé...het is carnaval..Fanfare, kids en confettie in de straat...)
..
En daar bedoel ik niet alleen mee: vergeving van God. Ook WIJ moeten, en dus IK moet vergeven. In hele grote drama’s en in hele kleine dingen.
Een voorbeeld:
Gisteravond sprak ik met mijn nieuw verworven “vriendin” (ik hoop dat ik haar zo noemen mag) en onbedoeld kwam toch mijn dagboek deel 36 weer aan de orde. Ze noemde het nl. en vroeg of ik werkelijk mijn ouders vergeven had. Ik zei natuurlijk en heel zeker van mezelf: JA.
Maar ís dat ook zo? Hoe weet je van jezelf of je iemand vergeven hebt of niet? Is daar een soort van formule voor? Natuurlijk kun je het tegen iedereen zeggen, maar...IS het ook echt zo? Heb je die persoon ECHT vergeven?? Hoe wéét je dat dan?
Wel, lieve lezer, ik heb het antwoord!!!
Als je iemand iets hebt vergeven, die jou iets heel ergs heeft aangedaan, dan merk je dat je opeens van diegene gaat houden! Heb je hem of haar jaren lang gehaat, zoals in mijn geval, opeens merk je dat je gevoelens voor diegene hebt, die je misschien nooit eerder hebt gehad.
Dat heet Liefde! En dat komt niet van mijzelf...dat komt van God! Hij heeft dat niet alleen verteld, maar het ook laten zien! En datgene wat Hij voor mij voelt, dat heeft Hij zomaar in mijn 45 jarige hartje gelegd. Zomaar! Ik heb er niets voor hoeven doen, dan het alleen maar aan te nemen.
En alles wat Hij van me vraagt, is dat ik gelukkig ben en probeer te leven volgens Zijn richtlijnen. En dat ik daarbij veelvuldig in de fout ga, moge duidelijk zijn, maar dat vindt Hij niet erg! Zolang ik die fouten maar herken en dan wil Hij heel graag dat ik ze ook bij Hem noem.
Denk maar eens aan je kind:
Je weet dat hij heel vaak dezelfde dingen fout doet. Maar hou je daarom minder van hem?
Je weet ook dat hij z’n fouten maar matig toegeeft of zelfs maar ziet, maar hou je daarom minder van hem? Nee! Integendeel: juist wanneer hij bij je komt en zegt: “Mam..ik heb dit en dat fout gedaan..”..Hoe graag had je dat niet van hem willen horen..?? Dan wil je hem toch wel opvreten!
Nou dan!
Zo is het ook met de Heer!
Hij hééft je al je fouten allang vergeven, maar wat zou Hij het fijn vinden om ze van jou te horen. Al onze fouten veranderen niets aan Zijn Liefde voor ons, maar van ons te horen, dat we die fouten zien, toegeven en willen veranderen. Dat is toch het mooiste dat een vader kan horen van z’n kind??

Zo!
En dat wou ik even kwijt...

Geen opmerkingen:

Een reactie posten