Dagboek deel 105 Buiten spelen


Dinsdag, 4 dec. 2012

KNAL!!..dichtslaande achterdeur....
"MAAHAMM! Wat eten we vanavond?!", klonk het vervolgens bij ons thuis als één van de kinderen uit school kwam. Veel tijd om te antwoorden had mijn moeder dan waarschijnlijk niet want meestal klonk er onmiddellijk daarna "BONK!", van een zomaar ergens op de grond neergeplofte tas en "Zoef!"..wèg was diegene weer.
In het geval van mijn broertje stoof hij dan vermoedelijk naar het "Meijersbosje" waar wij als jongens onze geheime bende/club hadden om daar vanuit onze zelfgebouwde hut 'cowboytje-en-boef' te spelen of om (heel broederlijk) gezamenlijk vast te stellen dat meisjes 'stom' waren en nooit bij onze club en al helemáál niet bij onze hut mochten komen! De hoofdman stelde de wachtpost op, zodat de meisjes maar niet in de buurt kwamen...

Ook later, toen ik eenmaal op het internaat in Rekken woonde, was het niet veel anders. Op 15/16-jarige leeftijd speelden we nog buiten zodra we daar de kans toe kregen. Binnenblijven stond vrijwel altijd gelijk aan strafhebben, huiswerk maken (is dat niet hetzelfde?) of ziek zijn. Nou ja..'s avonds keken we vaak televisie: Grizly Adams, Little House on the prairie, Sentennial, Bonanza, Loveboat, Streets of San Francisco (filmdebuut van Michael Douglas); dat waren zo ongeveer de programma's uit die tijd. Verreweg de meeste programma's waren christelijk of op z'n minst christelijk geöriënteerd.


Toen kwamen de spelletjes.....
Het begon bij een heel onschuldig PingPong-spelletje, waarbij aan weerszijden van het tv-scherm een klein balkje op en neer bewogen kon worden teneinde een langzaam aankomend balletje tegen te houden/terug te slaan. Daarna was het de beurt aan Pacman, een naar kleine balletjes happend bolletje en via de allang antieke Comodore64 en de latere Atari zijn we inmiddels aanbeland bij de huidige "games". Super HD 3D-games, met een vreemd soort werkelijkheids-beleving. Games als "Sniper",  "Darc", "Wolfnest", "Evilsword", "Warzone",  "Fighter", "Streetfighter", "Super-Streetfighter", "Battlezone", "Samurai" en nog vele, vele andere...uhh.."spelletjes"(?!). De námen alleen al.......

In al die games is het niet alleen heel gewoon, maar zelfs gewenst om zo realistisch mogelijk (lees: zo spectaculair mogelijk) zoveel mogelijk bloed te zien. Wordt iemand neergeschoten? Dan zie je het bloed alle kanten opspuiten en in "SwordFighter" en "EvilSword" zie je de afgehakte koppen en ledematen over het scherm rollen! En natuurlijk wordt het spel online gespeeld, zodat je 'lekker tegen elkaar kunt', waarbij uiteraard geldt: hoe meer bloed en afgehakte stukken, hoe meer punten! Maar denk erom, lieve lezer: agressie roept agressie op!!! Dat is slechts een kwestie van tijd!!
Alsof dit alles nog niet erg genoeg is, maken televisie en video/dvd het plaatje compleet door dit beeld van "Acceptable Violence" te bevestigen ..

Stel je eens voor wat onze kinderen vandaag de dag allemaal léren!
Natúúrlijk 'spelen' ze nog wel buiten.
Vaak bij allerlei sportclubs en dan meestal bij voetbal, want dat is toch zo ongeveer onze nationale sport.
Maar dat sport allang niet meer 'verbroedert' weten we maar al te goed! Niet voor niets luidt het gezegde "Voetbal is oorlog"! En zoals de volwassenen zich op en langs het veld gedragen....ach, ze vormen werkelijk een perfect voorbeeld voor de jeugd. Die leert nl. dat sport niet meer hóéft te verbroederen! Onze jeugd heeft geleerd te leven met "Acceptable Violence" en dus wordt het voetbalspelletje niet meer gezien als een leuk spelletje, maar als een belangrijke en stilzwijgend geaccepteerde 'uitlaatklep'...voor jong èn oud....

Tsja..vind je het gek dat de jeugd verziekt is? Dat deze wereld kapot is?
Ik niet. We leven duidelijk en aantoonbaar in een gebroken wereld, waar normen en waarden als Liefde, Compassie en Mededogen langzaam aan het vervagen zijn, om uiteindelijk (als het aan de media ligt) volledig te verdwijnen.

Zondag is een grensrechter tijdens een jeugdwedstrijd door twee/drie jongens van +/- 15 jaar zódanig in elkaar geschopt, dat hij daar maandagmiddag aan is overleden. Wat deze jongens gedaan hebben is in feite niets meer of minder dan wat ik al zei: ze hebben het spelletje gebruikt als uitlaatklep en onder elkaar hun optreden waarschijnlijk gezien als "Acceptable Violence". Ik verwacht dan ook niet enige vorm van berouw..

Tot slot:
Nog even en dan is het weer Kerst, het feest van Jezus' geboorte. Het feest van lang verwachte warmte en liefde...
Veel mensen zetten weer een kerstboom op, bij wijze van symbool van die liefde.
Onder veel kerstbomen liggen dit jaar weer cadeautjes.
Misschien ook wel die ene game, waar het ventje al maanden om zeurt..

Dat wordt waarschijnlijk een schril en arm contrast:
Onder al die symbolen van liefde liggen ook dít jaar waarschijnlijk weer vele cadeau's vol geweld.

En dat maakt me zo triest........