Dagboek deel 051 Zijn wil voor mij


zaterdag, 29-03-2008

Daar ben ik maar weer eens.
Het is al een poosje geleden dat ik een dagboekdeel schreef, maar dat had allerlei oorzaakjes.
Allereerst mis ik de laatste tijd een beetje de inspiratie. Aan de ene kant wil ik wel iets schrijven, aan de andere kant heb ik zoiets van: “ach...laat ook maar... Waarom zou ik..”
Misschien is het ook wel een stukje angst. Angst om bijvoorbeeld in herhaling te vallen. Om te vaak over dezelfde dingen te schrijven. Het lijkt allemaal zo standaard: telkens dezelfde upjes en downtjes, dezelfde dingetjes die nu eens goed gaan, dan weer eens niet zo goed gaan. Het eeuwige gevecht tegen die rotpeuken, die ik nu eens lijk te winnen, dan weer lijk te verliezen.
Het lijkt soms een beetje op die sleur, waar ik in deel 50 al over schreef: het is langzamerhand zo gewoontjes aan het worden. Het schrijven, lezen, leren, weer schrijven, vechten tegen het roken, nóg meer schrijven, nóg meer lezen, nóg meer leren, weer opnieuw vechten...
De ene dag is langzamerhand gelijk aan de andere dag.

Begrijp me goed: ik ben niet down ofzo, hoor. Integendeel, ik zit eigenlijk (op het roken na) best wel goed in m’n vel. Misschien is het ook wel de alom bekende “voorjaars-moeheid” en daaruit voortkomend de “schrijf-moeheid”. Ahaaa!! Dát is het! “voorjaars-schrijf-moeheid”... Zo! Is me dat even een professionele zelfdiagnose!

Maar vandaag moet het er maar weer eens van komen!
Eens kijken... wat heb ik zoal beleefd de laatste tijd?

Eerst maar eens de afgelopen feestdagen, te beginnen bij Goede vrijdag.
Voor het eerst in m’n leven heb ik op Goede Vrijdag echt de dood van de Here Jezus herdacht.
‘s Avonds om 19:30 uur was er een Avondmaalsdienst bij ons in de kerk en daar ben ik naartoe gegaan. Ik had in eerste instantie eigenlijk helemaal geen zin, maar ik was blij dat ik toch gegaan was. Het was een hele ingetogen dienst met een heel intiem karakter. Het was voor het eerst, dat deze dag echt een diepere betekenis had voor mij. De hele dienst ontroerde me heel erg. Tot dantoe was het altijd gewoon een ‘vrije dag’ geweest, zonder dat ik ook maar een seconde stilstond bij de achterliggende gedachte bij Goede Vrijdag, het sterven van Jezus.
Met Pasen was het al niet anders. De kerkdienst was uitbundig en vrolijk, maar er was ook een moment van diepe ontroering in de hele zaal toen de spreker een voorbeeld aanhaalde en vertelde over zijn zoontje dat vorig jaar was overleden aan een gevaarlijke bacterie. Hij kon z’n tranen niet meer bedwingen en moest even bijgestaan worden door één van de ouderlingen, waarbij het in de hele zaal minutenlang muisstil was.
Om mezelf ook eindelijk eens te verdiepen in de betekenis van de verschillende ‘feestdagen’, heb ik op internet en uiteraard in de bijbel veel opgezocht over Goede Vrijdag en Pasen. Daar zijn de stukljes uit voorgekomen die je in de rubrieken terugziet onder Goede Vrijdag en Pasen. Te zijnertijd komen daar ook andere ‘feestdagen’ bij zoals Hemelvaart, Pinksteren, e.d.
Ik ontdek van mezelf dat ik erg veel plezier en vreugde beleef aan het opzoeken, onderzoeken en uitspitten van allerhande zaken die in Gods Woord voorkomen. Ik ben daar echt zóveel mee bezig dat het langzaamaan tijd wordt om mijn Rubrieken aan te passen. Zo denk ik erover om enkele nieuwe rubrieken aan te maken over o.a. de doop, de Heilige Geest, handoplegging, ministry, gebed en voorbede en nog een aantal zaken.
Daarnaast, zo hebben jullie al wel gemerkt, heb ik een nieuw speeltje ontdekt: Windows MovieMaker. Echt helemaal geweldig! Ik kan me dagenlang bezighouden met het downloaden van de juiste foto’s en muziekbestanden om daar dan uiteindelijk een soort verhaaltje van te maken met achtergrondmuziek erbij. Als dan eindelijk, na dagen van proberen, wissen, weer proberen en opnieuw samenstellen, een diashow naar mijn hart uitkomt, zet ik het bestand op YouTube zodat de hele wereld kan meekijken. Zonder al teveel gesproken tekst kan ik zo elke taalbarriëre overbruggen met plaatjes, die vaak perfect weergeven waar het om gaat en die iedereen dus kan begrijpen, zonder last te hebben van een taal die men niet spreekt.

Dan nu wat anders.
Ik noemde het zonet al even. Voorbede.
Het is onze plicht als christenen om voor elkaar te bidden. Niet alleen voor die mensen die al kinderen van de Here Jezus zijn, maar ook voor hen die dat nog niet zijn. Toch voel ik me daar met name de laatste tijd niet helemaal prettig bij. Het is al geruime tijd een beetje een onbestemd gevoel. Bijna alsof ik me schuldig voel. Zo van: “je kunt er wel voor bidden, maar je moet ook wat dóén! Voor de vaste lezer zal het misschien duidelijk zijn omdat ik er wel vaker over geschreven heb: de thuis-en daklozen in onze maatschappij. Steeds vaker wordt ik sterk bepaald bij deze mensen. Ik weet niet of het Gods wil is voor mij, maar als ik in één enkele week meerdere malen hoor en/of lees dat ik niet moet gaan zitten afwachten, is voor mij de boodschap meer dan duidelijk. En dus heb ik me aangemeld bij het Leger des Heils voor vrijwilligerswerk. Ik bid ervoor en vertrouw erop dat God mij duidelijk zal maken of dit is wat Hij van mij wil. Misschien is het ook wel alleen de bedoeling om, bijvoorbeeld vía het Leger, een ándere weg te gaan. We zullen zien. In elk geval is de tijd van afwachten voorbij. Tijd om iets te gaan doen en ik vertrouw erop dat God me daarin zal wijzen en leiden. Johan, m’n kameraad,  vertelde me eens dat Anne v.d. Bijl, een evangelist, ooit eens had gezegd dat het goed is om te bidden en te vragen naar Gods wil in je leven, maar dat er ook een moment komt dat je niet moet wachten op Gods antwoord, maar gewoon op weg moet gaan en biddend vertrouwen dat Hij je zal leiden in de richting die Hij voor jou heeft bepaald.
Dat God in mij werkt staat als een paal boven water, maar daar heeft Hij wèl een bedoeling mee. Een specifieke bedoeling, specifiek voor mij. Dat voel ik in elke vezel van m’n lichaam. Er is nog zo ontzettend veel werk voor de Heer te doen en daar wil ik..nee, daar MOET ik aan deelnemen! Ik kan en mag, maar vooral wíl niet gaan zitten toekijken, hoe anderen werken voor de Heer.
Natuurlijk kan ik elke dag God prijzen en eren in mijn gebed, maar ik kan Hem zoveel meer eren door me in Zijn Naam in te zetten voor anderen en me daarbij door Zijn Geest te laten leiden. Dat is juist die liefde waar onze bijbel zo vol van staat. Ik ben misschien geen evangelist, maar ik kan wel zorgen, luisteren, delen en vooral: liefhebben. Dat is niet iets dat uit mijzelf komt, iets dat ik altijd heb gehad. Integendeel, de mensen die mij van dichtbij kennen weten dat ik juist erg rancuneus en veroordelend was en bijzonder opvliegend. Nee, het is niet door mijn eigen toedoen, maar juist door de genade van de Here Jezus dat ik kan liefhebben. Oprecht en zonder te doen alsof te kunnen houden van m’n medemensen...dat is in m’n hart gelegd door Hem, de Zoon van God.
Ik ben me zó bewust van die liefde, dat ik er soms gewoon even door wordt overmand. Het is simpelweg teveel voor mij zodat ik het wel móét uitdragen, moet delen. Nu doe ik dat o.a. via het internet door erover te schrijven, maar er is natuurlijk ook nog een praktische kant.

Daarmee wil ik niet zeggen, dat ik geen voldoening meer vind in het delen en uitdragen van Zijn Liefde via deze website. Dat zal ik altiijd blijven doen, zolang God me daarin leidt. En hoewel ik het niet bewust meemaak, weet ik zeker dat God de site gebruikt om mensen aan te raken. Die eer komt Hem alleen toe en ik bid dat Hij mijn vingers leidt, telkens wanneer ik schrijf. Zo leidde Hij Paulus ook, wanneer die schreef en al die andere mensen destijds, maar ook nu. En je hoeft geen ‘belangrijke grote schrijver’ te zijn om door God geleid te worden en te kunnen vertellen wat Hij in jouw leven heeft gedaan. Ik ben ook maar een kleine hobbyist, die toevallig een beetje begrijpend kan schrijven, zonder al te moeilijke woorden te gebruiken. M’n schrijf-’talent’ heb ik al heel lang en nu mag ik dat gebruiken om God te eren.

Maar nogmaals: alleen schrijven over de liefde van de Heer is voor mij niet meer voldoende.
Het is tijd voor actie! Tijd om voor de Heer aan het werk te gaan.
Toen ik het in m’n gebed bij de Here God bracht heb ik Hem gevraagd om mij te laten zien of het goed was. Ik vroeg Hem vóór ik erheen ging om degene die me te woord zou staan Zijn woorden in de mond te leggen. Afwijzend of verwelkomend. Degene was blij verrast en ik kreeg het telefoonnummer van een mevrouw die daarover gaat, maar die op vakantie zou gaan. Ik vroeg God of ik haar nog mocht bereiken en of Hij ook nu die mevrouw Zijn woorden wilde ingeven.
‘s Middags op m’n werk kreeg ik haar aan de lijn. Ze stond op het punt om te vertrekken.. Toen ik vertelde waarvoor ik belde was ze bijzonder enthousiast en vroeg gelijk naar m’n e-mail, zodat ze me een bericht kon sturen.
Ik dacht bij m’n gebed aan Gideon die aan God een ultimatum vroeg.
Dat stukje staat in Richteren/Rechters 6. Hier volgt het:

“36 Toen zei Gideon tegen God: ‘Ik wil graag weten of het werkelijk uw bedoeling is door mijn toedoen Israël te bevrijden, zoals u hebt gezegd. 37 Daarom leg ik hier op de dorsvloer een wollen vacht. Als er morgenochtend dauw ligt op de wol terwijl de grond eromheen droog is, dan weet ik zeker dat u inderdaad door mijn toedoen Israël zult bevrijden.’ 38 En zo gebeurde het. De volgende morgen wrong Gideon de wol uit. En er kwam water uit, wel een kom vol. 39 Toen zei Gideon tegen God: ‘U moet niet kwaad op me worden als ik nog één keer aandring, maar ik wil nog een laatste proef nemen: nu moet de wol droog blijven en de grond eromheen nat zijn van dauw.’ 40 Die nacht deed God wat Gideon had gevraagd: de wol bleef droog en de grond eromheen werd nat van dauw.”

Omdat God onveranderlijk is, mogen we Hem ook vandaag de dag nog deze dingen vragen.
En zegt Jezus, Zijn Zoon, niet: “Wat je vraagt in Mijn Naam, zal je gegeven worden.”? Het enige dat we nodig hebben is oprecht de juiste dingen vragen en te vertrouwen dat God ons antwoordt.
De juiste dingen vragen betekent niet: vragen om een lang leven en veel rijkdom en gezondheid, maar juist wijsheid en inzicht in Gods bedoeling met jou. Vertrouwen dat God ons antwoordt betekent ook dat we moeten accepteren dat God andere bedoelingen met ons kan hebben dan wij denken.
Juist dáárom hebben wij ons leven aan Hem gegeven: zodat Hij ons kan leiden naar Zijn inzicht.
Hij weet immers beter dan wijzelf, wat we wel kunnen en niet kunnen. Wat we wel nodig hebben en niet nodig hebben. Juist dáárin schuilt Zijn Liefde voor ons.
Daar is Hij onze Vader voor...

Onbedoeld is het toch weer een behoorlijk stuk geworden. Sorry daarvoor en ik hoop dat je er toch van hebt kunnen genieten.

Ik wens je de warme liefde van de Vader
en van Zijn Zoon, Jezus Christus.

Sebo