Dagboek deel 090 En zó is dat...!!


Er is al weer een mooie tijd verstreken, sinds ik m’n laatste dagboekdeel schreef.
Weet je nog, hoe ik ‘vroeger’ èlke dag schreef? En dat waren dan ook nog niet van die kleine stukkies ook! En nu? Slechts af en toe een deel en dan ook nog veel te algemeen.
“Tsja”, zeggen de mensen, “dat krijg je als je eenmaal getrouwd bent. Dan worden andere dingen belangrijk....”

Ja ja, dat kan allemaal best zo zijn, maar daar ligt het niet helemaal aan.
Het zijn heel andere dingen..
Of toch niet...??

Laat ik eens kijken naar hoe ik vroeger schreef:
Ik schonk mezelf een wijntje in of een pilsje, keek een poosje naar het scherm en bijna als vanzelf begonnen mijn vingers te ratelen. In wat voor sfeer gebeurde dit alles? Hoe voelde ik me op het moment van schrijven? Ach..vól van alles dat ik schreef en tegelijkertijd ook zo heerlijk leeg. Leeg van alle spanningen van alle dag. Ik had alle tijd en hoefde niet te denken aan om het even welke verplichtingen.
Terwijl ik schreef voelde ik me ontspannen. Ja..het werkte ontspannend. Zoals een jogger gaat joggen om de spanning van de dag ‘weg te lopen’ en heerlijk leeg thuis te komen. Zó schreef ik, om uiteindelijk diep in de nacht heerlijk leeg in bed te komen.

Maar er is iets veranderd. Iets in mij. Tegen mijn wil. Ik wil dit helemaal niet. Ik hèb dit ook nooit gewild. En toch..het gebeurt. Ik voel me schuldig....
Telkens wanneer ik wil schrijven, bekruipt me het gevoel van: “Voelt ZIJ zich niet alleen?”, “Moet ik nu niet bij haar zijn?”,  “Zal ze zich misschien afgewezen voelen?” , “Zit ik niet te lang achter de toetsen..??”, “Ach..laat ik vandaag maar niet schrijven..het kómt wel weer...”

Al een hele poos zit ik met dit gevoel en vandaag/gisteren heb ik een besluit genomen:
Ik schrijf! Dát is wat ik doe. Dat is waar ik mijzelf in kwijt kan. Ik kan niet anders. Ik heb geen keus. Zoals mijn gezicht bij mij hoort, zo hoort mijn schrijven bij mij.
Vanavond, nadat ik terug was van m’n werk, heb ik mijn gevoel uitgelegd aan mijn vrouw en ze vond dat ik dan ook lekker moest gaan schrijven. Ze verbaasde zich al een beetje waarom ik niet meer schreef.
En dus...ik schrijf! Waarover?
Ach...je kent me:
We zien wel waar de digitale pen me brengt.

Laat ik maar eens beginnen bij de perikelen van de laatste tijd..
Zoals bekend bij de meesten van jullie, heb ik momenteel erg veel last van mijn huid en ogen.
Bij tijd en wijle zie ik er echt niet uit. Ik zit onder de wondjes en m’n ogen zijn niet veel meer dan rood-doorbloedde spleetjes. Al vaak heb ik ervoor gebeden dat God de pijn en jeuk zou verzachten, of op z’n minst dragelijk(er) zou maken. Nu eens lijkt dat te werken, dan weer eens is daar geen spoor van te merken.
Dat maakt me af en toe een beetje radeloos en wanhopig en ja...ook boos. Erg boos, om niet te zeggen: ziedend van woede. In slechts enkele maanden heb ik meer pillen gezien dan in de afgelopen 25 jaar..! En heeft het geholpen? Niets!! Helemaal niets!

Eigenlijk zou ik furieus moeten zijn op God en eerlijk gezegd ben ik dat ook best wel eens geweest. Maar wat schiet ik er mee op? Heeft het me ergens gebracht? Nee.. Woede is als een schommelstoel: het houdt je bezig en je beweegt, maar je komt geen stap verder!
Zo schommelen mijn gevoelens of emoties regelmatig heen en weer tussen berusting en bevechting. En eerlijk is eerlijk: daar word ik af en toe best eens wanhopig van.

Maar goed, wat doet dit alles met mijn geloof?
Ik heb wel eens een spreuk opgeschreven van Corrie ten Boom:
“Als God ons over rotsige paden leidt, zorgt Hij ook wel voor stevige bergschoenen.”
Kijk, dat is een leuke aardige spreuk en hij klinkt ook best wel heel devoot, maar wat doen we ermee? Het is natuurlijk wel waar, maar....je moet wèl ZELF beslissen om die bergschoenen dan ook daadwerkelijk aan te trekken!! En daar schort het bij ons nog wel eens aan en bij mij niet in het minst. Ik ben zo verdraaid goed in het ‘God de schuld geven’ en telkens opnieuw te vragen: “Waarom leidt U mijn blote voeten over dit scherpe rotsige pad?? U wéét toch dat dat pijn doet?!” En in mijn boosheid en opstandigheid vergeet ik dan te kijken naar die beschermende bergschoenen. Die zie ik helemaal niet. Ik zie alleen de pijn aan m’n voeten, de rest lijkt onbelangrijk en dat ‘moet’ God dan maar  begrijpen...
Als ik op die manier de bijbel, God’s Woord, als een spiegel gebruik...schrik ik soms van mezelf. Wat kan een mens toch bijzonder onredelijk zijn en wat moet God af en toe toch dood-en-doodmoe worden van ons, zielige schepseltjes. ‘t Is dat Hij zoveel van ons houdt, anders zou Hij toch zeker allang gezegd hebben: “Weet je wat? Zoeken jullie het maar lekker zelf uit!! Ik heb schoon genoeg van jullie!!!” Maar ja, dat is God, hè? Hij houdt simpelweg teveel van ons, om ons alleen  te laten.

Laatst waren m’n vrouw en ik aan het bomen over gebed en vertrouwen. Over vertrouwend en gelovend gebed. En over verhoring.
Telkens wanneer een gebed verhoord is, noemen we dat een zegen. En over zegeningen zegt een bekend liedje, dat we ze moeten tellen. Eén voor één! Zonder dat ze het eerst in de gaten had, was die uitspraak voor mijzelf een “eye-opener” in een beetje een moeilijke periode.
Het was een soort ‘advies bij hemelse zaken’..
Bij twijfel: Tel uw zegeningen! Kijk eens naar al die keren dat u Zijn Aanwezigheid WEL voelde.
Bij boosheid: Kijk eerst goed om u heen of u wel het recht hebt om boos te zijn.
Bij ongeloof: Vraag geen wonder, als u het toch niet wilt geloven.
Bij teleurstelling: Kijk eerst naar uw vraag en wacht ook echt op antwoord.

Afijn, zo zou ik nog een poosje door kunnen gaan.
Ik zei tegen Greet, dat ik God niet meer voelde. Niet meer, zoals ik Hem eerder altijd voelde: zó dichtbij en zo intens... En ik vroeg me af, waarom. Waarom voelde ik Hem niet meer? Had ik misschien iets zodanig fout gedaan dat God me niet meer wilde kennen? En zoja, wat was dat dan? Zo ontstond bijna als vanzelf ook de twijfel. Bestond God wel? Maakte ik mezelf niet wat wijs? Berustte alles niet op een hersenspinsel? Ondertussen had ik niet in de gaten dat bovenstaande vier adviezen het antwoord waren.
Het waren de twijfel, teleurstelling, boosheid en ongeloof die tussen mij en God instonden.
God kan zichzelf nu eenmaal niet aan ons openbaren, zolang er iets tussen Hem en ons in staat. Dat moet eerst weg voordat het contact hersteld kan worden. God kan daar bij helpen. Of liever gezegd: Zijn Zoon. Die is onze Bemiddelaar en Hij trekt die slechte dingen naar zich toe, waar ze in het niets verdwijnen. Maar dan moeten wij ze wèl eerst zelf bij Hem neerleggen.
Ik heb dat gedaan. Ik heb gevraagd wat er was en God heeft het me laten zien. Dat heb ik vervolgens bij Hem neergelegd en gevraagd of Hij dat wilde laten verdwijnen.
Wat het resultaat is? Stel je voor dat je Iemand ziet, die je heel dierbaar is, maar je kunt Hem niet aanraken, je kunt Hem niet horen, niet voelen. Je roept maar het lijkt of Hij je niet kan horen. En dan opeens...verdwijnt er iets, dat lijkt op een muur van matglas. Opeens kun jij Hem horen en Hij jouw, je ziet Hem en Hij kan je aanraken. Bijna alsof er een soort dichte mist opeens optrekt en je voelt ineens dat Hij naast je staat.
En ik kan je vertellen, lieve lezer, dat voelt geweldig!!!
Hoe zei ik dat ooit eens?

“Zit ik normaal gesproken op m’n "levens-vlot" midden op de woelige baren van gevoelens; zo beland ik op m’n kleine vlotje af en toe in een rustig kabbelend beekje, waar ik gewoon lekker langzaam vooruit kan drijven op een zacht stroompje van geluk.”

En zó is dat...!!