Dagboek deel 008 Ik geloof

Zaterdag, 27-10-2007

Hoe komt dat...?

Al diverse malen heb ik van mensen gehoord:
"waarom geloof jij'?"
"wat geloof jij? "
"hoe komt het dat jij wel gelooft maar je familie niet?"
"heb jij soms op een katholiek internaat gezeten?"

Wel, de mensen die mij van dichtbij kennen "weten" waarschijnlijk wel hoe het zit.
En toch zullen ook die mensen het niet helemaal bij het rechte eind hebben.

In het "dagboek deel 2" van 19 okt. is te lezen dat ik voor langere tijd naar een oom en tante ging in Limburg.
Deze mensen waren Jehova's Getuigen en dus kwam ik eigenlijk elke dag in aanraking met het geloof in een hogere macht. En hoewel het voor ons, kinderen, niet altijd even leuk was om mee te moeten doen aan allerhande activiteiten, voelde ik me er toch best wel veilig in. Ook al kon ik het niet altijd even goed begrijpen (laat staan uiten), toch voelde ik een zekere facinatie voor dat geloof. Ik was nog nooit eerder zó in aanraking geweest met "gelovigen", maar ik heb vreemd genoeg wèl altijd, diep van binnen, geweten dat er "iets" moest zijn. Lang voordat ik naar Limburg ging.
Als klein kind verbleef ik in een kinderverpleeg-tehuis in Groningen. Daar heb ik gewoond van ongeveer m'n derde tot m'n achtste jaar. Vele malen was ik thuis in Coevorden: in de vakanties, maar ook tussendoor. Maar m'n thuis was de "Helperhaven".
Daar, in dat kinderverpleegtehuis, daar kwam ik voor het eerst in aanraking met geloven in een hogere macht. Voor ons kinderen was dat natuurlijk één grote pret, want met kerst kregen we kadeautjes en met sinterklaas ook. Dan waren er nog alle aan het geloof ontsprongen optochtjes:
de lampionnetocht, sint maarten, palmpasen, advent en ga zo maar door. Daarnaast gingen we eens in de zoveel tijd naar een (in mijn herinnering) hele grote kerk, met allemaal mooie beelden, warm licht en mooie muziek. Het was in díé periode, dat ik als kind absoluut zeker wist dat God bestond...
Toen werd ik acht en moest ik terug naar huis.
En van die kerken heb ik nooit meer iets gezien.
Langzaam, naar mate de jaren verstreken, ebde ook het gevoel weg, dat bij die beleving hoorde.
Er werd niet gebeden voor het eten, we gingen niet naar de kerk. integendeel: mijn ouders waren fel tegen alles dat ook maar iets met geloof te maken had! "Die gereformeerden! ik wil ze de kost niet geven! Door de week op het werk hun maten verlinken en dan zondags weer vooraan in de kerk!" Ik zat erbij en zei niets. Maar diep van binnen heb ik als kind altijd het verlangen gehad om dáár bij te mogen horen. Begrijp me goed: niet als een soort protest naar "hun" instelling, maar juist vanuit een soort heimwee. Diep in m'n kleine hartje verlangde ik weer terug naar die tijd toen we als kleine kinderen ons gebedje opzeiden voor het eten en voor het slapen gaan. Toen kon ik het natuurlijk niet als zodanig onder woorden brengen, maar het gevoel was er heel zeker!
Toen werd ik twaalf en, zoals ik al vertelde, moest ik naar Limburg. Voor het eerst in jaren was daar opeens weer het geloof! In een heel andere vorm, maar dat begreep ik toen niet. Voor mij was er maar één geloof en dat was het geloof in de here Jezus. En deze mensen hadden het daar ook over. Dan heb ik het vroeger misschien niet goed begrepen...?
Maarr...verjaardagen werden niet gevierd, ze deden niet aan kerst, sinterklaas bestond niet (zelfs m'n ouders deden daar aan..) Raar hoor...
Afijn, toen ik daarna, op 8 juni 1975, weer thuis kwam, is het geloof ook nooit meer echt weggeweest. Van tijd tot tijd verdrong ik het naar de achtergrond. Zo ook op het internaat in rekken. Het was nou eenmaal niet stoer. Tot ik in Rekken een vriendinnetje kreeg, Anja Borckink, van katholieke huize. Opeens kwam er weer van alles in me boven. Maar helaas, de verkering mocht niet standhouden van haar ouders...
De Kiefte, het sluispaviloen van de Rekkense Inrichtingen, verhuisde naar hengelo. En ik dus ook. Daar in Hengelo werd ik door Aart Goossens op een zaterdagavond naar Enschede gestuurd, om daar een koffiebar te bezoeken van "Youth for Christ". En dat, beste lezer, was het begin van een lange zoektocht. In 1982 wist ik het zeker: ik wilde me laten dopen. Enkele maanden daarvoor was ik, me volledig bewust van m'n keuze, tot bekering gekomen en dit was voor mij een logische volgende stap. En zo gebeurde. Op 7 november 1982 werd ik gedoopt in de baptistengemeente "het Trefpunt" in Enschede, door dominee Eyer. In het bijzijn van mijn béíde ouders, m'n broer en m'n zussen en Johan (DQ).
Ik kan helaas niet van mezelf zeggen, dat ik een trouwe kerkganger ben. Ik ben al jaren niet meer bij een kerkdienst geweest. Ik verlang er wel naar, maar "het komt er nooit van". Ook ben ik vaak nou niet bepaald een sprekend voorbeeld voor de zoekenden onder ons, maar toch:
Ik geloof, ik geloof dat er een God is en dat die God liefde predikt. Ik geloof dat hij ons allemaal bedoeld heeft en dat niemand een "ongelukje" is. Ik geloof dat alles wat wij meemaken, bedoeld is om ons rijker te maken.

Ja lieve lezer,
ik geloof...