.

.

.

.

maandag 24 augustus 2015

Dagboek deel 032 Bekeerd en hoe nu verder

Vrijdag, 07-12-2007
Goedenavond, lieve lezer.
Dit is het eerste dagboekdeel dat ik schrijf op m'n nieuwe website.
De andere 31 delen had ik geschreven op de wat algemenere site, de Drentse Tukker.
Allereerst even dit:
Hoewel alles nog steeds heel erg nieuw was en is voor mij, hield ik me op m'n site toch ook wel met andere zaken bezig, zoals politiek en alledaagse dingen, enzo.
Ik schreef wel over m'n geloof en ik kreeg ook best erg leuke en bemoedigende reacties, maar ik "durfde" nog steeds niet helemaal mezelf te geven in m'n log. Bang als ik was, dat niet-gelovige mensen, waar ik veel om geef, misschien zouden afhaken. Ik had al enkele malen van een hele goede vriend gehoord "dat hij er een beetje 'kriebelig' van werd en dat hij zich goed voor kon stellen dat andere mensen dat ook zouden krijgen."
Ik voelde me, voornamelijk hierdoor, steeds meer geremd.
Nou wil het "toeval", dat ik al heel lang eigenlijk een site wilde die echt uitdrukkelijk  één enkel doel had: te schrijven, denken, delen, lezen en leren in en over het mooiste dat een mens kan overkomen: de ervaring dat de Here Jezus in je hart woont!
We zeggen het zo gemakkelijk, maar telkens wanneer ik die woorden denk of zeg, gaat er zo'n ongeloofelijk gevoel door me heen! Ik mág het geloven, ik móét het geloven, want het is gebeurd, ik wíl het ook geloven, maar...het is zó wonderlijk, zo intens en zo diep, diep ontroerend, dat ik het nauwelijk dùrf te geloven.
Ik kan je niet vertellen, hoe diep gelukkig ik ben, want wat ik voel is volgens mij niet in woorden uit te drukken. Deze goede vriend, Johan, noemde het'euforie' en dat is het natuurlijk ook. Maar hij vroeg zich af, wat er van m'n geloof zou komen, als die euforie eenmaal is afgezwakt of zelfs verdwenen. Wel lieve lezer, daar ben ik helemaal niet bang voor! Natuurlijk voel ik me nu intens gelukkig en natuurlijk zal er een tijd komen dat het allemaal wat "gewoner" wordt.
Maar is dat niet ook zo met verliefdheid?  In die eerste periode, als je de vlindertjes nog in je buik voelt, is er die constante wederzijdse bevestiging: ik hoor bij jou en jij hoort bij mij. Als dan, na verloop van tijd, die eerste verliefdheid een beetje over is, heeft ie plaats gemaakt voor het groeiproces. Het groeiproces, waarin je naar elkaar toe groeit. Je leert elkaar steeds beter kennen en aanvoelen en in de loop der jaren ontdek dat je nog steeds van elkaar leert.
Alleen...mensen zijn in staat om afstand van elkaar te nemen en zelfs te scheiden van elkaar. De mensen en God kunnen nóóít van ELKAAR scheiden. Dan is het altijd een eenzijdige scheiding, waar de mens zèlf voor heeft gekozen. Dat gaat nooit van de Here uit en zelfs al keert die mens zich van de Allerhoogste af, Hij zal altijd van hem of haar blijven houden. En als, na jaren, die mens dan toch weer terug wil bij Hem, zegt Hij niet: "Nee nee, jij wou zelf weg, nou BLIJF je ook maar weg! Zoek het nou ook maar zelf uit!"
Integendeel: God opent Zijn armen wagenwijd en roept uit in vreugde: "Eindelijk, Mijn kind! Je bent bent weer thuis! Wat ben ik blij!" En eenmaal bij Hem sluit Hij je in Zijn armen en wat er dan met je gebeurt, is met geen pen te beschrijven! Wij kennen woorden als: blij, vreugde, geluk, genegenheid, warmte en nog veel meer. Maar al die mooie woorden tezamen, vermenigvuldigd met een factor duizend, komen zelf niet ook maar een klein beetje in de buurt van datgene wat ik ervaren heb en wat iedereen ervaart, die z'n hart oprecht opent voor de Here Jezus en Hem dan VOELT binnenkomen. Er bestaat volgens mij geen groter wonder dan dat!
Of toch...?
Stel je dit eens voor:
Hoe oud worden wij? 80 jaar? Misschien 100?
En wat hebben we in die jaren gedaan?
Ikzelf heb in die eerste jaren nauwelijks echt geleefd.
Vervolgens kwam ik tot bekering en liet me dopen,
maar keerde me om superstomme redenen af van de Heer.
Nu ben ik 45 jaar en weer terug bij mijn Heiland. En nu?
Laten we zeggen dat ik nog eens 45 /55 jaar leef. Dat is toch superkort!
Zeggen we niet altijd: "Tsjonge, wat gaat de tijd snel..."
En reken er maar op dat dat klopt! De tijd sjeest voorbij! En vóór we er erg in hebben liggen we opeens op ons sterfbed en laten ons hele leven aan ons voorbij gaan.
Wat heb ik allemaal gedaan?
Heb ik het wel goed gedaan?
Moet ik nog dingen weer goedmaken?
Dan gaan we heen van dit leven en staan opeens....
met onze neus in de eeuwigheid. Die eeuwigheid van vrede, liefde en warmte.
Eeuwigheid? Altijddurend?
Geen begin meer?
Ook geen eind?
Letterlijk voor altijd in het Hemelse Koninkrijk van de Allerhoogste?
Niet te bevatten!
En dat, lieve lezer, is voor mij het allergrootste wonder:
dat er een Oneindige God is, die zóveel van ons, nietige onwaardige wezentjes, houdt dat Hij zelfs bereid is om Zijn Zoon te laten lijden als een mens en op te offeren, enkel om ons, waardeloze, liefdeloze wezentjes maar in Zijn Armen te kunnen sluiten en in Zijn Hemelse Paradijs te kunnen laten wonen.
En wat moeten wij daar eigenlijk voor doen?
Niets anders dan dat Offer aanvaarden en ontdekken dat dat offer gebracht is uit liefde voor ons, voor jou, voor mij.
Is mijn bekering voor mij een niet te bevatten wonder...
Wat me te wachten staat is een nog veel groter wonder!
En daarmee, lieve lezer, sluit ik dit deel af.
Voor mensen die nog niet slapen:
Voor straks welterusten, slaap lekker,
en ik wens iedereen de twee mooiste dingen, die ik kan bedenken:
het wonder van Zijn altijddurende en onvoorwaardelijke Liefde
en de wonderbaarlijke zegening die van Hem uitgaat.
Slaap lekker...
Sebo Hilberts

Geen opmerkingen:

Een reactie posten