Dagboek deel 093 'Hart'-grondig Hopen...

Dagboek deel 94

“Hart”-grondig Hopen...

Dinsdag, 12-01-2010
Spannend, spanning, gespannen, overspannen.....
Iedereen kent deze uitspraken wel en iedereen heeft er wel mee te maken.
Meestal gaan ze gepaard met stress, teleurstelling of andere vervelende aspecten des levens.
Nou moet ik zeggen, dat Greet en ik zowiezo al niet echt een ‘gezonde’ start hadden in ons huwelijk en dat werd er niet echt veel beter op, naarmate de maanden vorderden. Veel huidklachten, later ook wat longklachten (astma) en uiteindelijk een flinke achteruitgang van de hartconditie. Zodanig zelfs, dat de trap oplopen een zeer vermoeiende aangelegenheid werd en een hartoperatie dus niet langer meer uit kon blijven. En alsof dat allemaal nog niet genoeg is verlies ik tot overmaat van ramp ook nog eens mijn baan door de economische recessie.

Over de meeste zaken heb ik al verteld en m’n regelmatige lezers weten inmiddels al wel van de hoed en de rand. In het kort komt het erop neer, dat m’n vrouw en ik af en toe toch bijzonder turbulente en soms zelfs zeer stormachtige tijden doormaakten. Toch waren we ons er altijd van bewust dat we niet met z’n tweeën waren maar met z’n drieën: “...Een koord dat uit drie strengen is gevlochten, is niet snel stuk te trekken.” (Pred. 4:12b) De Here Jezus was altijd bij ons, ook in onze moeilijkste momenten.
Door alle tijden heen en in alle omstandigheden zijn we altijd blijven bidden voor rust en vrede, voor een gemoed van berusting en voor wijsheid. Nou weet ik best dat je soms wat meer met gebed bezig bent en soms wat minder en dat dat tevens betekent dat we soms niet helemaal stilstaan bij díé dingen waar we al vaker voor gebeden hebben in het verléden. Maar, zo bedacht ik me, het is misschien wel eens goed om af en toe terug te kijken naar m’n ‘gebedsleven’. Al was het maar om te ontdekken, hoeveel van m’n gebeden verhoord zijn en vooral, wèlke en op welke momènten.
Als we zo eens terugkijken, kunnen we met een gerust geweten zeggen dat we gezegend zijn!
Waarom? Simpel: je zou toch zeggen, dat er in ons leventje ruimschoots reden is tot behoorlijke spanning. En dus...wrevel, stress, sjacherijnigheid, moedeloosheid of wat al niet meer, met alle vervelende gevolgen vandien.
En toch is dat niet het geval! Integendeel: in onze gebeden vragen (en vroegen) we vooral om rust en berusting over díé dingen, die we tóch niet kunnen veranderen en zie daar...dat kregen we ook!! Wat is het heerlijk om te ervaren dat God zo dicht bij je kan zijn en werkelijk naar je luistert. We leren dan ook steeds meer en meer om te vertrouwen op Hem. Echt en volledig te vertrouwen. Niet zomaar even een last bij Hem neerleggen en die dan later weer uit Zijn hand pakken, maar ook echt dáár laten, waar we die last hebben neergelegd: bij Hem die alle dingen gebruikt ten gunste van ons geestelijk welzijn! En zo kunnen we dus de dingen op hun beloop laten, zonder dat we er ook werkelijk ongerust over worden.

Goed!
Dan nu de hart-catheterisatie. Wat hebben ze nu gedaan?
Om 08:00 moest ik in het ziekenhuis zijn. Om 9:00 was ik aan de beurt.
Via een slangetje in de lies ging men richting de hartkamer, kransslagader en de Aorta-klep. Met slechts een plaatselijke verdoving kon ik prima meekijken op de monitor, waar ik het slangetje zag kruipen. (af en toe voelde ik het ook lichtjes) Zo nu en dan kwam er een wolkje uit het slangetje: de contrast-vloeistof, waardoor men beter kan kijken.
Ongeveer een uurtje later was ik weer terug “op zaal” waar ik te horen kreeg dat ik twee uur (!!!) doodstil moest blijven liggen. Mocht zelfs m’n hoofd niet oprichten of m’n handen onder het hoofd doen. Dit zou teveel druk geven op de buik en lies, waardoor het wondje weer open kon gaan.
En ik kan je vertellen, lieve lezer, dat twee uur doodstil liggen een schier eindeloze periode is..!!!
Eindelijk, na die eeuwigheid, mocht ik een half uurtje rechtop zitten en daarna vervolgens een eindje lopen...voorzichtig.
Nog even lachen? Die contrastvloeistof moet je weer uitplassen door tijdens het liggen veel water te drinken. En ik kan je vertellen, dat in liggende positie dat gehannes met zo’n plas-fles een behoorlijk genante vertoning is..!!!! Stel je daar zelf maar iets bij voor, hahaha...
En het eindresutaat? Behalve de aorta-klep is alles piekfijn in orde! Dus kan er op korte termijn geopereerd worden. Dan wordt Sebo “de bionische man”, met een metalen klep. Gierende-hartkleppen-nog-an-toe, zeg!!
Ik hoor m’n vrouw nu al zeggen:
“Houdt ie eindelijk z’n klep eens, hoor ik die ándere klep continue..!”
(Zo! Alvast even m’n zus het gras voor de voeten wegmaaien, want die komt geheid met een soortgelijke opmerking....) :)

We hopen (en vertrouwen) “hartgrondig” op een gezonde ontwikkeling...

Tot zover eerst.

Een fijne dag,

Sebo